Een Vlaamse premier

N-VA-voorzitter Bart De Wever strooit zout in de wonde van Gwendolyn Rutten, de voorzitster van Open VLD, bij zijn uithaal naar de regering over haar aanpak in de zaak van Bpost-CEO Johnny Thijs. Het gaat daarbij allang niet meer over de hoogte van diens loon, maar over de manier waarop deze regering omgaat met haar overheidsbedrijven. Over de onbeschaamde manier ook waarmee de PS de politisering dit jaar weer ingang heeft doen vinden bij meer dan honderd benoemingen. Een zootje werd ervan gemaakt bij de NMBS en bij Belgacom. En nu dus ook bij Bpost.

Open VLD zit in een bijzonder lastig parket. De partij was altijd voorstander van minder politieke bemoeienis, van een verdere privatisering van die overheidsbedrijven en van deugdelijk bestuur. En ze was gekant tegen een te strikt loonplafond voor Bpost en Belgacom. Het tegenovergestelde is telkens gebeurd. Dat schept het beeld van een coalitiepartner die erbij zit als een handpop van premier Elio Di Rupo.

Dat beeld doet de waarheid voor een deel geweld aan. Want Open VLD heeft slagen binnengehaald op pensioenen, justitie en asiel. Maar met de kern van haar sociaal-economisch programma zit Open VLD gewrongen. De partij maakt deel uit van een regering waarin structurele hervormingen in de fiscaliteit zijn uitgebleven, maar die wel liquidatiebonussen, bedrijfswagens en beleggingsproducten zwaarder heeft belast. Een regering die de Europese begrotingsnorm niet heeft gerespecteerd. Een regering die België heeft laten uitgroeien tot belastingkampioen en ondernemend Vlaanderen tegen zich in het harnas heeft gejaagd. En ook een regering die nu een golf van misplaatste politisering bij de openbare bedrijven doorvoert.

Dat economisch verhaal zou ook CD&V moeten treffen. Maar gek genoeg lijkt minister van Financiën Koen Geens daar immuun voor. In een interview in het jaaroverzicht ‘DERT13N’ vergelijkt hij België met een vermoeide midlifer: ‘Hij slaapt te weinig en drinkt en eet te veel. We hebben erop toegezien dat hij geen hartinfarct kreeg, maar na de verkiezingen moeten we maken dat hij gezonder gaat leven.’ Opmerkelijk, net als deze episode: ‘Ik vind het normaal dat de grootste gemeenschap in een land doorgaans de premier levert. De Vlamingen dus. Dat was in het verleden meestal zo, en ik zie in de toekomst geen goede reden om daarvan af te wijken.’

Geens is uit het juiste politieke hout gesneden, als hij daar van op de regeringsbanken instemming voor krijgt. Een Vlaamse premier na 25 mei? Hij heeft vast al iemand in gedachten. Maar dat is boven één simpele wetmatigheid gerekend: een premier wordt geleverd door de grootste partij of de grootste politieke familie in de coalitie. Er moet al een aardverschuiving gebeuren, mocht dat niet de PS zijn.