Get real, Ben!

Bank of America becijfert dat de Fed 85 procent kocht van alle ‘verse’ schulden die de Amerikaanse overheid sinds november maakte. Papier van de ene drukpers in Washington kocht papier van die andere overuren draaiende drukpers op.

Ben Bernanke gaf gisteren aan dat er geen derde rondje stimulus komt. Dat is logisch: de doelstelling is bereikt. Tenminste de doelstellingen die Bernanke zichzelf oplegde eind augustus  in Jackson Hole. Het deflatiespook is afgewend. Beleggers verwachten voor de komende tien jaar gemiddeld 2,6 procent inflatie, tegen 1,5 procent in augustus.

En de beurs is gestimuleerd: Bernanke wou QE2 laten werken via de ‘portfolio balance channel’. Met dat gruwelijke bankiersjargon doelt hij op de hoop dat de Fed door een lagere rente andere beleggers uit staatspapier zou drijven richting risico-activa zoals bedrijfsobligaties en aandelen. En dat zou via vlottere bedrijfsfinanciering de reële economie moeten stimuleren.

Dat eerste deel klopt: Wall Street floreert. Het tweede deel niet echt. Waarschijnlijk geven cijfers vandaag aan dat de Amerikaanse groei in het eerste kwartaal weer fors vertraagde, de stimulus ten spijt.

En toch blijft Bernanke op Wall Street gefocust. Op zijn - nogal houterige - persconferentie gaf hij aan te hopen dat zijn beleid goed ‘getelefoneerd’ is naar de markten. Dat begint irritant veel op voorganger Alan Greenspan te lijken. Die had als enige levensdoel Wall Street te vriend te houden. Met de bekende excessen en economische puinhoop tot gevolg.

Voor Bernanke wordt het tijd op die reële economie in te zoomen. Voor die reële economie maakt het, anders dan voor Wall Street, geen verschil of de rente 0 of 2 procent bedraagt. Het is de verdomde taak van Bernanke politiek Washington uit te leggen dat monetair beleid een goed instrument is in crisisbestrijding, maar níét om een duurzaam herstel van de economie of de  arbeidsmarkt te bewerkstelligen.

Zeker niet nu Capitol Hill sinds augustus de benoeming van Peter Diamond tot Fed-bestuurder afblokt. ‘Te onbekwaam’, voor de Republikeinen. En dat terwijl die MIT-econoom met zijn Nobelprijswinnend studiewerk rond starre arbeidsmarkten in Washington voor broodnodige expertise zou kunnen zorgen.

Want, wat is het kernprobleem van de Amerikaanse economie? De structurele werkloosheid, met een leger van 6,3 miljoen Amerikanen dat meer dan een half jaar zonder job zit. Het gevolg van een mismatch: Amerikaanse scholen en arbeidsbureaus leveren niet de werknemers af die Amerikaanse werkgevers nodig hebben.

Helaas gloort in politiek Washington nog niet eens het begin van een onderwijspolitiek. Republikeinen en Democraten waren het begin deze maand zeldzaam eens over 39 miljard dollar besparingen. Bij de slachtoffers? 125 miljoen dollar minder voor ‘dislocated workers assistance,’ herscholing voor langdurig werklozen. En het ‘Striving Readers Programme’, die kinderen met leesachterstand helpt, moet het met 250 miljoen minder doen. Pijnlijk, heet dat.