Het verkeerde sienjaal

Na een goed en rijk gevulde politieke carrière, gaat de eerste burger van Vlaanderen op zijn 58ste een nieuwe uitdaging aan. In onderling overleg met de partij en de coalitiepartners kan de man die zijn professionele loopbaan nog begon op de studiedienst van het ABVV aan de slag als zelfstandige bij de Nationale Bank.

De Batselier toont zich daarmee niet alleen een goede leerling van paars, waarvan we met zijn allen langer moeten gaan werken. Hij toont zich vooral een goede aanbidder van het gouden kalf. De combinatie van zijn politieke uittredingsvergoeding met zijn wedde van centrale bankier bezorgt hem een inkomen om u tegen te zeggen. Een mens zou voor minder langer aan de slag blijven.

De politiek was uitgekeken op De Batselier, maar De Batselier was ook uitgekeken op de politiek. Ooit verklaarde hij dat als het te herbeginnen was, hij niet opnieuw voor de politiek zou kiezen. Nochtans heeft de politiek De Batselier niet onheus behandeld. Na een ministercarrière van acht jaar, kreeg hij als voorzitter van het Vlaams Parlement nog een erg mooie en vooral lange politieke fin de carrière. Na ruim elf jaar voorzitterschap was zijn tijd van gaan gekomen. Hij heeft met zijn staat van dienst recht op een volledig en dus niet onaardig pensioen als parlementslid. Hij kon rustig de legislatuur uitdoen als 'gewoon' Vlaams parlementslid en dan beginnen genieten van zijn welverdiende oude dag. Maar dat was hem onvoldoende. Hij wilde de voorzittersstoel maar verlaten als de partij hem op een andere plaats posteerde.

De Batselier zal een goede directeur van de Nationale Bank zijn, zonder twijfel. Dat neemt niet weg dat zijn benoeming het verkeerde 'sienjaal' is en dat om verschillende redenen. Zo getuigt ze van een gebrek aan respect voor de instelling waarvan hij ruim een decennium lang de verpersoonlijking was. Als je je hele politieke carrière geijverd hebt voor Vlaamse autonomie, ga je niet werken voor een van de laatste belgicistische bolwerken, zelfs niet als dat instituut in een existentiële crisis zit. En in hoeverre rijmt centrale bankier met het co-auteurschap van het Sienjaal, een manifest voor progressieve frontvorming?

Maar boven alles bevestigt zijn benoeming het vooroordeel dat alle politici postjesjagers en zakkenvullers zijn. Dat beeld wordt nog versterkt door het feit dat De Batselier zijn wedde zal combineren met een uittredingsvergoeding van het Vlaams Parlement. Het klopt dat hij op die vergoeding recht heeft. Het klopt ook dat hij als voorzitter recht heeft op een bijkomende vergoeding, waarop hij zelfs niet onmiddellijk aanspraak maakt. Naar de letter is alles dus meer dan in orde. Maar naar de geest klopt het nog steeds niet. Een uittredingsvergoeding is geen ontslagvergoeding. De uittredingsregeling is bedoeld om gebuisde parlementsleden bij te springen die zonder werk en inkomen vallen. Niet om directeurs van de Nationale Bank vier jaar lang een dubbel inkomen te bezorgen.

Stefaan Huysentruyt