Laat dit een les zijn

Het conflict tussen Israëli’s en Palestijnen is terug van nooit weggeweest. De afgelopen jaren raakte het wat ondergesneeuwd door de Arabische Lente, de afschuwelijke burgeroorlog in Syrië en, recent nog, de verrassende opmars van de jihadi’s van de Islamitische Staat in Irak en Syrië (ISIS).

Af en toe sijpelde iets door over het Israëlisch-Palestijnse ‘vredesproces’, een stilaan cynische benaming voor een schier onophoudelijke aaneenschakeling van mislukte afspraken, gemiste deadlines en onhaalbare ultimata. En ach, de twee kampen praatten misschien niet met elkaar, maar van het bloedvergieten van weleer - denk aan Palestijnse zelfmoordaanslagen en Israëlische vergeldingsacties - was ook geen sprake.

De ogenschijnlijke rust is deze week brutaal doorbroken door een zoveelste gewapend treffen tussen Israël en de radicale Palestijnse beweging Hamas. Afgelopen dinsdag lanceerde het Israëlische leger operatie ‘Protective Edge’ om Hamas zogenaamd een lesje te leren. Dat resulteerde in meer dan 1.300 luchtaanvallen op de Gazastrook, waarbij ruim 160 Palestijnen omkwamen, onder wie heel wat burgers.

In plaats van even te temporiseren, liet het leger zondag weten dat het nog intensiever gaat bombarderen. Israël zegt te handelen uit zelfverdediging. Hamas vuurde sinds dinsdag naar schatting 800 raketten af op Israël. Daarbij vielen voorlopig nog geen doden, maar de Palestijnse beweging zaait met de lukrake beschietingen wel psychische terreur. 

Alleen gebruikt Israël buitensporig veel geweld waarbij het de bevolking van de Gazastrook collectief bestraft voor de misdaden van Hamas. Bovendien weten de Israëlische leiders maar al te goed dat het offensief geen zoden aan de dijk zet. Hamas laat zich niet zomaar uitschakelen, zoals werd bewezen bij eerdere offensieven in 2008 en 2012.

Hamas draagt natuurlijk ook een groot deel van de verantwoordelijkheid voor de huidige escalatie. Ze rekent erop dat de Israëlische agressie haar tanende populariteit opkrikt. De beweging zag haar aantrekkingskracht de afgelopen jaren in elkaar stuiken, onder andere door het verstikkende isolement van de Gazastrook door Israël.

Internationale leiders buitelen over elkaar heen om de strijdende partijen op te roepen tot terughoudendheid. Voorlopig maakt zowel Israël als Hamas duidelijk dat ze nog geen zin hebben om in te binden. De Israëlische premier Benjamin Netanyahu stuurde zelfs de Amerikaanse president Barack Obama wandelen toen die voorstelde te bemiddelen.

Uiteindelijk komt er wel weer een wapenbestand, maar pas nadat de beide kemphanen het gevoel hebben dat ze elkaar ‘een lesje hebben geleerd’. Zo gebeurde dat ook na operatie ‘Cast Lead’ in 2008 en ‘Pillar of Defense’ in 2012, twee conflicten waarbij honderden doden vielen. En als het stof over een paar weken is gaan liggen, verdwijnt het Israëlisch-Palestijnse conflict weer naar de achtergrond.

Als het bloedvergieten van de afgelopen week een ding leert, is dat er dringend werk moet gemaakt worden van het vredesproces. Dat vereist een ingewikkeld diplomatiek ballet waarbij de Verenigde Staten, de Verenigde Naties en de Arabische landen de handen in elkaar moeten slaan. En ja, dat de Europese Unie eindelijk eens haar tanden laat zien. Want die eeuwige spiraal van geweld is een volstrekte schande.