Mooie woorden

Nu Bart De Wever zijn opdracht van informateur heeft afgerond en aan koning Filip heeft teruggegeven, is het moeilijk optimistisch te zijn over het verdere verloop van de formatie. Dat komt door de combinatie van twee redenen.

De eerste is het diepe wantrouwen in de Wetstraat. Melchior Wathelet, ontslagnemend staatssecretaris voor het cdH, zei gisteren zelfs expliciet dat ‘mooie woorden niet genoeg zijn’. Natuurlijk niet, maar onderhandelingen dienen er net voor dat je die mooie woorden in een concreet regeerakkoord vertaalt, met een meerderheid in het parlement erachter. Dat is je garantie.

De tweede reden is de enorme uitdaging die België wacht. Het Federaal Planbureau publiceerde gisteren de nieuwste vooruitzichten voor de komende legislatuur en komt uit op een besparing van 13 miljard euro. En dan houden de economen van het Planbureau nog rekening met wat extra groei en lagere intrestlasten. Dat zo’n grote inspanning nodig is, komt omdat de pensioenuitgaven sneller groeien dan de economie.

De combinatie van die twee trends maakt dat België een stuurloos schip lijkt, zonder kapitein aan boord. De regering-Di Rupo bestuurt uiteraard in lopende zaken, maar de premier viel de voorbije weken soms te veel terug in zijn rol van PS-voorzitter. Maar veel belangrijker dan dat is dat het beheren van de lopende zaken niets oplost. De federale regering moet nog dit jaar haar koers bijsturen om de met de EU afgesproken begrotingsdoelstellingen te halen.

De komende vijf jaar worden immens belangrijk. Als een federale regering tot stand komt, zal het de eerste zijn die de zware facturen van de vergrijzing binnenkrijgt. En als ze erin slaagt het Europese begrotingsparcours te volgen, zal ze de eerste regering sinds paars zijn die weer binnen haar budget leeft. En dat is meer dan nodig, omdat die pensioenuitgaven sneller stijgen dan onze totale welvaart.

Net daarom is het zo’n gemiste kans dat de informateursnota van Bart De Wever niet bruikbaar is gebleken om nu al regeringsonderhandelingen op te starten. De uitdagingen die erin geschetst worden, zijn meer dan mooie woorden. Ze zijn bikkelharde realiteit. We zullen de komende vijf jaar meer mensen aan het werk moeten krijgen, de bedrijven slagkrachtiger moeten maken, de begroting op orde moeten stellen en de sociale zekerheid betaalbaar moeten houden.

De keuze van de thema’s straalt een urgentie uit die reëel is. Zelfs de Vlaamse, Waalse en Belgische werkgevers van Voka, UWE en VBO zeiden gisteren dat ze niets communautairs in de nota-De Wever ontwaren. En De Wever heeft een punt toen hij stelde dat zijn ‘project een meerderheid achter zich zou krijgen als het louter inhoudelijk beoordeeld zou worden’.

Het pijnlijke is dat we een maand na de verkiezingen daar blijkbaar niet aan toe zijn: manieren zoeken om de uitdagingen inhoudelijk aan te pakken. We zijn kostbare tijd aan het verspelen en de realiteit brengt ons sowieso terug bij de uit-

dagingen zoals ze in de nota-De Wever beschreven staan.