Oosterweel

De Vlaamse overheid betaalt 37 miljoen euro schadevergoeding aan Noriant, het aannemersconsortium dat de opdracht voor de Oosterweelverbinding – zonder tunnel - in de wacht sleepte. Nadien veranderde de Vlaamse regering haar plannen – nu met een tunnel - en om schadevergoedingen te vermijden probeerde de Vlaamse regering-Peeters Noriant aan boord te houden.

Wat volgde was een maandenlange procedureslag met de Europese Commissie, waarvan de Vlaamse regeringspartijen de uitslag over de verkiezingen van 25 mei zagen getild. Maar nu is het verdict wel gevallen: de hele openbare aanbesteding moet opnieuw, want het gaat om een nieuw plan. En Noriant krijgt daarom een schadevergoeding van 37 miljoen euro.

Het is de zoveelste aflevering in een saga waarin de bochten niet meer te tellen zijn. De allereerste plannen voor de Oosterweelverbinding dateren van 1996. Ooit is aangekondigd dat de werken in 2005 af zouden zijn.

Maar in plaats van een klein decennium betere mobiliteit kregen we veldslagen over schadevergoedingen, begrotingskwesties, milieurapporten, procedures voor de Raad van State, referenda en ontelbare politieke bochten.

De voorbije maanden ging het politieke debat maar over één ding: de onrechtvaardigheid van belastingen. Het debat is terecht, maar verengde de discussie te sterk op de inkomsten. Het ‘gevoel van onrechtvaardigheid’ zit ook elders. Dat we tot de wereldtop behoren qua belastingen betalen, maar niet qua prestaties die daar tegenover staan, over welke regering het ook gaat. We halen niet de wereldtop voor onderwijs, niet voor pensioenen, niet voor justitie en helaas ook niet voor vlot verkeer.

We zijn helaas Scandinavië niet, waar hoge belastingen samen gaan met een performante overheid. We liggen veel dichter bij Frankrijk, waar hoge belastingen samen gaan met een vastlopende economie en een overheid die te weinig waar voor haar belastinggeld biedt. In de discussie wat fair is aan belastingen, verdient dat element meer aandacht.