Partijvoorzitters moeten zich persoonlijk smijten

Sinds Bart De Wever (N-VA) na de verkiezingen van 9 juni een federale regering op de been probeert te brengen, is de context in en rond ons land alweer serieus veranderd, en helaas niet ten goede.

In België zwelt de crisis in de maakindustrie, de auto- en de retailsector aan. Collectieve ontslagrondes zijn schering en inslag, en er zijn er nog een aantal in voorbereiding.

Rondom ons land is het ook kommer en kwel. In Duitsland heeft bondskanselier Olaf Scholz er het bijltje bij neergelegd en in Frankrijk heeft een pact tussen de twee extremen ertoe geleid dat premier Michel Barnier alweer mag stoppen nog voor hij goed en wel begonnen was. Barnier had een besparingsplan, wou doen wat moest, maar een combinatie van links en het Rassemblement National stak daar een stokje voor. En om het plaatje compleet te maken: in Nederland is de regering-Schoof, door Geert Wilders in het zadel gehesen, allerminst met glans en glorie uit de startblokken geschoten.

Het politieke en economische moeras waar Frankrijk en Duitsland zich in bevinden, maakt heel Europa zompig. Frans president Emmanuel Macron probeert als een duivel in een wijwatervat nog bij te sturen de komende dagen en weken. Maar de lokroep van de extremen is zo groot dat een werkbare meerderheid, die doet wat moet gebeuren in deze economisch zorgwekkende tijden, niet langer mogelijk is.

In ons land zou de politieke situatie anders kúnnen zijn. De verrassing van 9 juni was dat er tegen de peilingen in een kiesuitslag uit de bus kwam die net wel werkbare meerderheden opleverde. Dat zowel de extreemlinkse als extreemrechtse uiteinden niet groot genoeg waren om wat dan ook te blokkeren. En dat in het zuiden van het land de kiezer radicaal anders gestemd had. De twee duidelijke winnaars, de MR en Les Engagés, zeiden economisch en budgettair orde op zaken te willen stellen en wilden komaf maken met enkele uitwassen van decennia PS-bestuur.

Die werkbare meerderheid met de N-VA, de MR, Les Engagés, CD&V en Vooruit heeft
de immense verantwoordelijkheid om ons land weer op de sporen te zetten. De luttele economische groei, in een moeilijke Europese context, mag worden gestimuleerd en tegelijk moet er voor miljarden worden gesaneerd. Dat kan alleen als er een geloofwaardig meerjarenhervormingsplan komt, met de focus op een soepeler arbeidsmarkt, betaalbare pensioenen en een fiscaliteit die werken meer beloont. Daarnaast zijn hervormingen nodig die geen geld hoeven te kosten: minder overdreven regulering, en vergunnings- en rechtszekerheid.

Dit weekend ligt een plan voor om 20 miljard euro te saneren en voor 3 miljard nieuw beleid uit te tekenen. Er zijn voor elke partij wel enkele redenen om het akkoord niet te smaken, als ze het afmeten aan hun verkiezingsbeloftes en ervoor terugdeinzen om met onpopulaire maatregelen soms tegen de haren van
hun achterban in te strijken. Er is echter één grote reden om er wel mee door te gaan. Staatsmanschap om onze welvaartsstaat te redden en het land te besturen in economisch donkere tijden. Ondernemerschap omarmen.

Daarvoor is een regering nodig waar de sterkste figuren van elke partij in stappen. L’heure est grave. Een ploeg met licht­gewichten, met daarnaast zichzelf profilerende partijvoorzitters, zal niet volstaan. De voorzitters moeten zich smijten. De Wever en Maxime Prévot (Les Engagés) hebben er oren naar. Maar wat met Georges-Louis Bouchez (MR), Conner Rousseau (Vooruit) en Sammy Mahdi (CD&V)? Skin in the game, het zou het mooiste bewijs zijn dat de ernst van de toestand begrepen wordt. Er is nog 4,5 jaar om te regeren.