Pleister

Sp.a-vicepremier Johan Vande Lanotte loste vorig jaar tijdens een bezoek aan een West-Vlaamse vleesfabriek het ballonnetje over dienstencheques voor bedrijven voor laaggeschoolde jobs. En zie, vrijdag brengt minister van Werk Monica De Coninck (sp.a) een kant-en-klaar voorstel naar de ministerraad. Weliswaar in ietwat gewijzigde vorm, voor laagopgeleide jongeren en niet beperkt tot industriële jobs. Als de coalitiepartners meewillen kan het idee nog deze legislatuur door het parlement gejaagd worden.

Het is een goede zaak dat de Vlaamse socialisten er inmiddels niet meer van overtuigd moeten worden dat de loonkosten in ons land alarmerend hoog zijn. Bij kwetsbare groepen als laaggeschoolde jongeren laat zich dat zeker in economisch moeilijke tijden dubbel voelen.

Op het eerste gezicht is het lovenswaardig dat minister De Coninck alsnog een maatregel voorstelt die die hoge loon-kosten voor die groepen een beetje tempert. Ze vereenvoudigt een al bestaande maatregel tot een werkcheque.

Dat dit systeem meteen succesvol wordt, is absoluut niet gezegd. Er bestaan nog tal van andere doelgroepenmaatregelen, op federaal (ouderen, langdurig werk¬lozen, minderheidsgroepen) en op Vlaams niveau. Die geven mensen met minder kansen via een ‘korting’ aan hun werkgever op de arbeidsmarkt een duw in de rug of laten toe een voorkeur¬beleid te voeren.

Lang niet alle maatregelen zijn succesvol. Vaak vormen de te beperkende voorwaarden en de administratieve rompslomp een barrière. En het succes van de werkcheque hangt af van enkele voorwaarden.

Maar De Coninck had de keuze. Ofwel niets meer doen, want een structurele arbeidslastenverlaging zit er deze regeerperiode niet meer in. Ofwel via een zeer gerichte maatregel proberen iets uit de brand te redden dat politiek nog haalbaar was. Bovendien zijn jonge laaggeschoolden de meest zorgwekkende categorie van al wie het op de arbeids¬markt moeilijk heeft.

We moeten erover waken dat we geen generatie laten opgroeien met ‘no future’. Alle beetjes helpen om hun een job en perspectief te bezorgen. Liever een druppel op een hete plaat dan helemaal geen druppel, luidt dan de redenering.

En toch moet de volgende regering een heel pak ambitieuzer zijn. Het volstaat niet een pleister op een houten been te plakken. Aan het houten been zelf, de veel te hoge loonkosten, moet eindelijk iets structureels worden gedaan. De lasten op arbeid structureel verlagen en het oerwoud aan regeltjes en voorwaarden voor subsidies bij x of y schrappen zouden eenvoudiger en zinvoller zijn. Want het kan toch niet de bedoeling zijn dat de overheid massaal ‘lagere’ jongerenjobs gaat subsidiëren die door de hoge fiscale en sociale lasten die dezelfde overheid erop heft uit de markt geprijsd worden.