Slagroom

De quote van de dag kwam zondag van CD&V-voorzitter Wouter Beke. ‘De sociale partners zijn als slagroom. Hoe harder je er op klopt, hoe stijver ze worden’. Voor patisserie is dat een voordeel, om politieke compromissen te bakken duidelijk niet.

De ondertoon van wat Beke met die quote bedoelde, zat juist. Hij zat al met zijn gedachten bij dinsdag, na de staking. De echte vraag die er politiek toe doet, is niet hoeveel schade de Belgische economie maandag opnieuw lijdt. Die zal er helaas ontegensprekelijk zijn, maar is op lange termijn niet de essentie. De vraag die er toe doet, is hoe we hier vanaf dinsdag uit geraken.

Voor CD&V is dat dus door ‘niet te kloppen’. Voor Open VLD en N-VA is dat door bij hun punt te blijven. En uiteindelijk zal het op een combinatie van beide strategieën moeten uitdraaien. Het debat over de hervormingen van de regering-Michel is de voorbije maanden nodeloos gepolariseerd geraakt. De druk moet van de ketel en de sociale partners aan tafel. Dat is het terechte punt dat Wouter Beke aanhaalt: op korte termijn moet er minder ‘geklopt’ worden.

Maar op langere termijn hebben vooral Gwendolyn Rutten en Bart De Wever gelijk. De regering heeft een programma voor vijf jaar en heeft geen alternatieven om nu het budget op orde te krijgen. De argumenten zijn de voorbije weken en maanden ten overvloede gegeven, maar het blijft nodig ze te herhalen.

Het overheidstekort niet afbouwen is geen optie, omdat je dan met een staatsshuld van 105 procent van het bruto binnenlands product je eigen crisis organiseert. Het tekort afbouwen door meer belastingen te innen is ook geen optie, omdat die belastingen op het eind van de rit altijd bij dezelfde groep mensen terecht komen die nu al wereldrecordhouder belasting betalen zijn.

En ja, je moét in deze LuxLeaks-tijden proberen fiscale sluipwegen te sluiten en een taks shift te organiseren, maar het is slecht beleid om er meteen zoveel inkomsten van te verwachten dat je stopt met besparen. Dus rest optie drie. Geef minder uit, zodat de rekening eindelijk eens klopt.

Die besparingen die daarvoor nodig zijn, leiden tot de nodige onrust. Maar ook de stakingen leiden tot onrust. De onrust dat we traag maar zeker op de economische afgrond afrijden en dat iedereen die aan het stuur wil draaien, daarin gehinderd wordt.

Dat is waar het op dit moment om draait: de onrust over de actie van zij die staken, tegen de onrust van zij die zich afvragen waarom het toch zo moeilijk is te doen wat moet. De regering moet de onrust van de eerste groep wegnemen door meer uitleg te geven en haar beleid te verdedigen. En ze moet de onrust van de tweede groep wegnemen door haar beleid uit te voeren.

De staking van vandaag leert dat ze daarin tegenstand heeft, maar ze heeft ook de steun van 84 van de 150 zetels in de Kamer. In een democratie is dat laatste wat echt telt.