Stellingenoorlog

Het zou interessant zijn om aan al wie gisteren staakte deze vraag voor te leggen: wie is de huidige federale minister van Pensioenen? Wie is de persoon die de regels zal invoeren die ons twee jaar langer doen werken? Wie is de minister die erover moet waken dat het ook te doen wordt om actief te blijven zonder lichamelijke klachten? Dat zijn namelijk bij velen de - terechte - vragen over het beleid van deze regering.

We houden u niet langer in spanning. De huidige minister van Pensioenen is de Franstalige liberaal Daniël Bacquelaine. Hij is sinds half oktober de ene kans na de andere aan het missen om ook in Vlaanderen uit te leggen waarom de regering doet wat ze doet, waarom het onvermijdelijk is en hoe ze haar beleid zo draaglijk mogelijk probeert te maken.

Uiteraard is Bacquelaine niet alleen in de regering-Michel. Maar zijn stilzwijgen is symptomatisch. Sinds de federale regering aan het roer is gekomen, lijkt België in almaar sneller tempo een tweestromenland te worden. De schuld daarvoor ligt in beide kampen. De regering verdedigt nog steeds te weinig haar beleid. En ook de oppositie overdrijft, met een PS die al in haar laatste dagen in de Wetstraat 16 de strijd tegen Michel I aanvatte. Gisteren deed het ACOD een stakingsaanzegging voor onbepaalde duur. Het ACV eist dat er een vermogenswinstbelasting komt, als voorwaarde om om de tafel te gaan zitten.

Het gevaar van deze stakingsgolf is dat beide kampen zich ingraven in standpunten die ze zonder gezichtsverlies niet meer kunnen verlaten. De regering moet daarom nog beter haar project uitleggen. Ze moet uitleggen wat de economische realiteit is, hoe ze die aanpakt en waarom ze zogenaamde alternatieven van de oppositie een utopie vindt. Ze moet ook uitleggen waarom een taxshift nodig is - de maatregel staat in het regeerakkoord - maar tijd vergt om uit te voeren. Ze moet uitleggen dat een vermogensbelasting ofwel vermogens wegjaagt, ofwel opnieuw de middenklasse treft. En dat een vermogenswinstbelasting in een taxshift geen alternatief is voor besparingen. 

Maar ook de vakbonden moeten beseffen dat ze niet kunnen blokkeren wat onvermijdelijk is. Ze zijn er tien jaar geleden in geslaagd het Generatiepact grotendeels uit te hollen. De vergrijzingsproblemen zijn er niet door gestopt. Bovendien moeten vakbonden ook erkennen dat ze niet boven de democratie staan en dus ook niet boven een regering die voor haar programma in de Kamer de steun kreeg van 84 van de 150 volksvertegenwoordigers. En ze moeten ook uitleggen dat een vermogenswinstbelasting op zich niets verandert aan de indexsprong of aan pensioen op 67 jaar.

Dit was niet de laatste betoging. En het is evenmin de laatste besparingsronde. Zowel vakbonden als regering ­mogen daarom in het almaar bitsere debat de zwijgende centrumgroep niet uit het oog verliezen. De vakbonden moeten de uitgang naar een oplossing openlaten en de regering moet haar beleid beter uitleggen.