Groene obligaties zijn in trek bij beleggers. Niet verwonderlijk, want met zulke green bonds streef je een rendement na en verwacht je tegelijk een positieve impact te maken. Alleen: de vlag dekt helaas niet altijd de lading. Daarom is het belangrijk om verder te durven kijken dan fancy labels.
Groene obligaties zijn een populaire keuze bij beleggers die verantwoord willen beleggen. Ook voor wie wil diversifiëren zijn er eenvoudige oplossingen. Sommige beleggingsfondsen met een inkomensstrategie maken het mogelijk om in één klap in tientallen green bonds belegd te zijn. Deze fondsen speuren de markten af naar opportuniteiten en nemen alleen obligaties in hun portfolio die een groen label hebben of als groen gecatalogeerd zijn door de uitgever. Het voordeel? Het zijn producten die je als belegger makkelijk kan ‘vastpakken’ en begrijpen. De materie is zwart-wit: ofwel is het een groene obligatie en past het dus in je beleggingsuniversum, ofwel is het geen groene obligatie en kieper je het weg. Of toch niet helemaal?
Verder kijken dan labels
Dat het landschap van groene obligaties een nieuw Wilde Westen is, krijgt Lewis Aubrey Johnson (beleggingsexpert bij Invesco) net niet over lippen. Maar hij adviseert beleggers wel om meer tijd onder de motorkap door te brengen, vooraleer in een green bond te beleggen. ‘Een groot deel van de green bonds wordt uitgegeven door bedrijven waar je makkelijk de ‘groene link’ kunt zien. Een energiebedrijf bijvoorbeeld of een autoconstructeur. Je veronderstelt haast automatisch dat het kapitaal gebruikt zal worden voor windmolenparken of voor de ontwikkeling van elektrische wagens. Maar je moet ook weten dat bedrijven hun obligaties dikwijls zelf als groen labelen. En die labeling volgt niet hetzelfde rigoureuze proces als de manier waarop bijvoorbeeld een kredietratingagentschap het bedrijf een rating geeft’, stipt Lewis Aubrey Johnson aan.
Staar je niet blind op labels van derde partijen of mooie bewoordingen die bedrijven zelf op hun obligaties plakken.
Groen kan ook zwart zijn
Hij illustreert het graag met een voorbeeld. ‘Een tijdje geleden lanceerde een oliemaatschappij een obligatie die als ‘groen’ werd gelabeld. Met de obligatie-uitgifte wilde het bedrijf geld ophalen voor een investering om olie efficiënter op te pompen en te verwerken. Voor de oliemaatschappij is dat misschien ‘vergroenen’, maar als kritische belegger kun je een investering om efficiënter olie op te pompen bezwaarlijk groen noemen’, zegt hij. ‘Waarmee ik wil zeggen: staar je niet blind op labels van derde partijen of mooie bewoordingen die bedrijven zelf op hun obligaties plakken.’
Geen label = geen probleem?
Lewis Aubrey Johnson pleit ervoor om niet alleen een kritische bril op te zetten, maar om tegelijk ook je blik als belegger te verruimen. ‘Als je alleen in groene obligaties belegt, betekent het dat je (wellicht) niet in investeringen belegt die deel uitmaken van het probleem. Maar het betekent tegelijk ook dat je beleggingen uitsluit in bedrijven die ‘er nog niet zijn’, maar wel ernstig bezig zijn met hun transitie naar een koolstofarme economie. Net daarom kan het goed zijn om ook naar obligaties te kijken die niet ‘groen’ zijn gelabeld’, legt hij uit. ‘Sommige bedrijven hebben immers niet de tijd of middelen om hun obligaties als groen te laten labelen. Maar dat betekent niet noodzakelijk dat hun obligaties minder groen zijn. Zo zijn er bijvoorbeeld bedrijven actief in hernieuwbare energie die gewone obligaties uitgeven in plaats van groene, louter omdat ze zich de administratieve moeite en kosten willen besparen die gepaard gaan met de labeling’, geeft hij aan.
Bedrijven in transitie
Die filosofie heeft Invesco ingebed in de ontwikkeling van een beleggingsfonds dat zowel in obligaties als in aandelen investeert. Er wordt niet alleen met gezonde argwaan gekeken naar green bonds, maar ook gezocht naar opportuniteiten binnen gewone obligaties. ‘Sommige bedrijven geven zowel groene als gewone obligaties uit. Maar soms zijn de karakteristieken van hun groene obligaties niet aantrekkelijk (te korte looptijd of andere valuta, bijvoorbeeld). Wat zou je dan tegenhouden om in de gewone obligaties te beleggen die wel de beste karakteristieken hebben, als het een kwalitatief bedrijf is dat werk maakt van zijn transitie naar een koolstofarme economie?’, illustreert Lewis Aubrey Johnson.
Oog voor moeilijke sectoren
Binnen die overtuiging durft Invesco ook in ‘moeilijkere’ sectoren bedrijven te selecteren die een voortrekkersrol vervullen. ‘Het is niet verwonderlijk dat de energiesector sterk vertegenwoordigd is in het obligatiesegment van veel duurzame fondsen. We proberen echter verder te kijken. Bijvoorbeeld door ook te beleggen in de financiële sector. Zijn rol in het klimaatvraagstuk is heel complex, maar wel interessant. Aan de ene kant stoot de sector zelf nauwelijks uit, maar heeft hij wel een sterke impact op de gefinancierde emissies van zijn klanten’, besluit hij.