Brons op de Olympische Spelen vorig jaar en op het WK deze zomer. Aan het mooie succesverhaal van de Belgische marathonloper met Somalische roots Bashir Abdi gingen heel wat moeilijke momenten vooraf. Naar eigen zeggen maakten die hem enkel sterker. ‘Ik schrijf mijn doel op papier en hang het op. Dat helpt om niet op te geven.’
Kun je een voorbeeld geven van een moeilijk moment uit je eigen carrière waar je sterker uit bent gekomen?
‘Ups en downs horen bij een topsportcarrière. Ik heb veel blessures gehad. Soms net voor een belangrijke wedstrijd. Een maand voor de Olympische Spelen in Rio de Janeiro in 2016 liep ik een scheur in mijn hamstring op. Toch haalde ik nog de start. Dat maakte mij mentaal sterker en daar heb ik de jaren nadien de vruchten van geplukt. Nooit, bij geen enkele blessure, heb ik aan opgeven gedacht. Steeds weer wil ik revalideren en hard terugvechten.’
Nooit, bij geen enkele blessure, heb ik aan opgeven gedacht. Steeds weer wil ik revalideren en hard terugvechten.
Geraak je nooit in paniek als je net voor een belangrijke afspraak buiten strijd valt?
‘Toch wel. Maar ik verlies nooit het doel uit ogen. Dat mag je gerust letterlijk nemen. Ik schrijf zo’n doel in grote letters en met rood omcirkeld op papier. Ik hang dat papier dan op, zodat ik er niet naast kan kijken. Onderschat niet hoe donker die weken en maanden van revalidatie kunnen zijn. Dat wat je het allerliefste doet – lopen – mag je niet meer doen. In de plaats komen allerlei saaie dingen: urenlang voor een witte muur op rollen fietsen, urenlang loopoefeningen doen in een 25 meter zwembad. Dan helpt zo’n papier wel.’
Sterker terugkeren na een zware blessure. Hoe verklaar je dat fenomeen bij topsporters?
‘Pas als je even weggaat, besef je hoe goed het ergens is. Als je een blessure hebt, denk je heel veel na. Hoe ben je aan die blessure gekomen? Wat is er misgelopen? Wat zijn je verbeterpunten? Het is een moment om alles op een rijtje te zetten. We focussen te veel op het negatieve bij tegenslagen. Als je zo’n revalidatieperiode goed aanpakt en ervan leert, word je er effectief sterker van.’
Een andere crisis in je leven was de dood van je moeder. Die crisis is een enorme drijfveer gebleken.
‘Mijn moeder was de eerste persoon die zag dat ik gelukkig werd van lopen. De rest van de familie had daar zijn twijfels bij. Het is een vergissing om te denken dat heel Afrika weg is van lopen. Als je in Somalië, waar ik vandaan kom, op straat loopt, verklaren mensen je gek. Voetbal is er wél populair. Toen ik als tiener naar België kwam, sloot ik me dan ook bij een voetbalclub aan. Pas later ontdekte ik de atletiek. Mijn moeder stimuleerde mij enorm. Haar verliezen, in 2011, viel me zeer zwaar. Alsof dat nog niet erg genoeg was, kreeg ik toen ook nog een scheur in mijn voetpees. Drie maanden lang zat ik diep. Ik begon opnieuw recht te krabbelen toen ik met mijn goede vriend Bert Misplon naar Ethiopië ging. Aanvankelijk was het de bedoeling er gewoon de batterijen weer op te laden. Maar door getuige te zijn van hoe hard het leven was in Afrika, realiseerde ik me hoeveel kansen ik kreeg in België. Daar was ik dankbaar voor. Ik haalde er zoveel motivatie uit dat ik bij terugkomst Belgisch kampioen veldlopen werd. Winnen was bovendien een mooie manier om mijn moeder te eren. Dat ik daar energie uit haalde, was zeker een van de redenen waarom ik die dag zo goed was. Het betekende mijn grote doorbraak.’