De Villepin neemt 'sans blues' afscheid van eersteministerschap

Dominique de Villepin (53) kwam op 31 mei 2005 aan het hoofd te staan van de Franse regering. Hij volgde Jean-Pierre Raffarin op. Die werd door president Chirac geslachtofferd nadat de Fransen in een referendum de Europese grondwet verworpen hadden. Met het premierschap beloonde Chirac De Villepin voor zijn jarenlange loyaliteit. Van 1995 tot 2002 was De Villepin Chiracs belangrijkste adviseur; in 2002 was hij doorgeschoven naar Buitenlandse Zaken en in 2004 had hij Binnenlandse Zaken gekregen.

'Doorgaan, altijd doorgaan, zelfs al wordt het uiteindelijk je ondergang.' Dat was de voorbije 23 maanden het motto van de in Marokko en Venezuela opgegroeide politicus.

De Villepin legt een gemengd rapport voor. Hij mag er prat op gaan de werkloosheid teruggedrongen te hebben. Bij zijn aantreden zat 10,2 procent van de bevolking zonder werk; vandaag is dat aantal volgens officieuze cijfers gedaald tot 8,3 procent.

Daarnaast is De Villepin trots op de verlaging van de inkomstenbelasting. Dankzij een verhoging van de fiscale inkomsten slaagde hij er ook in het begrotingstekort terug te dringen van 3,6 procent in 2004 naar 2,5 procent vorig jaar. De economische groei kon hij evenwel niet gevoelig aanzwengelen.

De Villepin was ook de drijvende kracht achter de fusieplannen van het Frans-Belgische nutsbedrijf Suez en het Franse staatsgasbedrijf Gaz de France. Het dossier zit in een impasse en kan op zijn vroegst in juli gedeblokkeerd worden.

De Villepins poging om het zogenaamde contrat première embauche (CPE) in te voeren liep faliekant af. Dat arbeidscontract van onbepaalde duur gaf een werkgever het recht -26-jarigen tijdens hun eerste twee arbeidsjaren zonder gegronde reden te ontslaan. Met het plan dacht De Villepin de werkloosheidsgraad onder laagopgeleide jongeren (20 procent) gevoelig te kunnen terugdringen. Hij joeg het voorstel door het parlement, maar onder druk van stakingen en zware straatprotesten moest hij op zijn stappen terugkeren en de CPE weer afschaffen.

De zware rellen in de Franse voorsteden in de herfst van 2005 vormen een andere zwarte bladzijde. Net als de affaire-Clearstream. Die zaak gaat over lasterlijke aantijgingen tegen politici, onder wie de nieuwe president Nicolas Sarkozy, die er ten onrechte van werden beschuldigd geheime rekeningen te hebben bij de Luxemburgse bank Clearstream. Volgens Sarkozy verspreidde zijn rivaal De Villepin de foute informatie. Eind 2006 voelde de politie de premier 17 uur lang aan de tand over de zaak.

Spijt dat zijn job erop zit, heeft De Villepin niet. 'Ik neem 'sans blues' afscheid van Matignon. Ik heb niet de drang voortdurend aan de macht te zijn. Ik hou niet van nationale paleizen, ik hou niet van die levensstijl.'

Marathonlopen

Wat De Villepin nu gaat doen, weet hij nog niet. 'Ik heb in veel dingen zin maar concrete plannen heb ik nog niet.' Volgens sommigen zou de afscheidnemende premier zich graag in internationale kwesties verdiepen.

Vervelen zal hij zich in elk geval niet. De Villepin is een groot liefhebber van poëzie en schrijft ook graag een boek. In september verschijnt normaal zijn nieuwste werk over Napoleon. Zodra hij de deur van Matignon achter zich heeft dichtgetrokken, heeft De Villepin ook weer meer tijd voor zijn andere passie: marathonlopen. LD