Straks is ook uw koffiezetapparaat een betaaltoestel
weekboek
De affaire-El Kaouakibi, het litteken van een falend integratiebeleid
Als de politieke ruis wordt gefilterd, blijkt dat de affaire-El Kaouakibi vooral heeft blootgelegd dat Vlaanderen nog altijd verkrampt als het gaat over diversiteit en integratie.
De affaire rond de liberale politica Sihame El Kaouakibi is een lange politieke soap geworden met verrassende plotwendingen, waarbij daders slachtoffers werden en andersom. Zat eerst Open VLD-voorzitter Egbert Lachaert in een lastig parket, dan belandde de zwartepiet uiteindelijk bij Antwerps burgemeester Bart De Wever (N-VA).
De Wever werd ervan beschuldigd 'in alle discretie' 1,2 miljoen euro subsidies voor de renovatie en de nieuwbouw van het Urban Center, het zenuwcentrum van Let's Go Urban, te hebben doorgeschoven naar El Kaouakibi, nadat ze er de burgemeester in een brief om had gevraagd.
Zelfs PS-voorzitter Paul Magnette zag in het politieke steekspel rond de affaire-El Kaouakibi zijn kans schoon om De Wever met twee voeten vooruit te tackelen. Was de communautaire demarche van Vlaams minister-president Jan Jambon om alleen met Vlaanderen vooruit te gaan als Franstalig België de rol moet lossen met de vaccinaties, een bliksemafleider voor de omstreden subsidies die De Wever aan Let's Go Urban had bezorgd, vroeg de PS-voorzitter zich in een tweet af.
De Wever vond het 'zielig' van Magnette, maar tijdens een woelige Antwerpse gemeenteraad kreeg de burgemeester opnieuw de volle laag van de PVDA en het Vlaams Belang. Vanop de oppositiebanken verweten ze hem fouten te hebben gemaakt, omdat hij te makkelijk belastinggeld had rondgestrooid.
Rollen omdraaien
'Je moet de rol van slachtoffer en inbreker niet omwisselen', diende De Wever de oppositie van repliek. 'Het heeft er alle schijn van dat we zijn opgelicht', herhaalde hij, al voegde hij er meteen aan toe dat een rechter daarover nog een uitspraak moet doen.
Terwijl De Wever in Antwerpen bijna op de beklaagdenbank zat omdat hij El Kaouakibi te veel in de watten had gelegd, kreeg hij van minister van staat Johan Vande Lanotte, die optreedt als advocaat voor El Kaouakibi, het verwijt een 'karaktermoord' te hebben gepleegd op El Kaouakibi. Vande Lanotte hekelde dat ze publiek aan de schandpaal is genageld en dat haar recht op verdediging flagrant met de voeten is getreden.
Vande Lanottes aanklacht past in de complottheorie dat El Kaouakibi kapot is gemaakt en het slachtoffer is geworden van een politieke afrekening. Al is het tegenovergestelde waar, meent opiniemaker Diab Abou JahJah. De affaire-El Kaouakibi heeft het bewijs geleverd dat bijna iedereen - van links tot rechts - haar op handen droeg en heeft gesteund, meent Abu Jahjah .
El Kaouakibi is een voorbeeld van een donor darling, iemand die precies weet wat te doen en zeggen om de lieveling te worden van gulle sponsors.
El Kaouakibi is een voorbeeld van een donor darling, iemand die precies weet wat te doen en zeggen om de lieveling te worden van gulle sponsors. Het is een fenomeen dat eerder op internationaal vlak opdook bij de Rwandese president Paul Kagame. Na de Rwandese genocide in 1994 kon hij rekenen op de steun van de internationale gemeenschap, die weinig of geen vragen stelde bij zijn autoritaire regime en de wantoestanden in Rwanda. Alsof de internationale gemeenschap met haar dollars voor Kagame aflaten wilde kopen voor het wegkijken tijdens de genocide.
Schaduw over het debat
Als de affaire-El Kaouakibi iets heeft blootgelegd, dan wel dat Vlaanderen nog altijd verkrampt als het gaat over diversiteit en integratie. Het lijkt wel of Vlaanderen zijn schuld voor een nog altijd falend integratiebeleid heeft willen afkopen met een stroom aan subsidies voor El Kaouakibi.
De schaduw van het Vlaams Belang heeft jarenlang over het debat gehangen, waardoor de Wetstraat er liever over zweeg. Het 'gat in de haag' zou toch alleen maar groter worden als je het wilde wegknippen, zoals wijlen sp.a-voorzitter Steve Stevaert het omschreef.
De schaduw van het Vlaams Belang heeft jarenlang over het debat gehangen, waardoor de Wetstraat er liever over zweeg.
Niet alleen Vlaanderen stak de kop in de grond, Franstalig België sloot mee de ogen, maar dan eerder vanuit electorale berekening. Zeker in Brussel zijn de kiezers met een migratieachtergrond beslissend in de strijd om het politiek marktleiderschap. Het gevolg was dat van integratie weinig of geen werk is gemaakt. Het verhaal van rechten en plichten is nooit verteld, omdat niemand de nieuwe kiezers voor het hoofd wilde stoten. Guy Vanhengel (Open VLD) spreekt uitdagend over de vijfde colonne.
De terroristische aanslagen in Parijs en Brussel waren een eyeopener dat het geen oplossing is weg te kijken en alles op zijn beloop te laten.
Vanuit een zekere overcompensatie voor wat fout liep, wilden de politieke wereld, toppers uit het bedrijfsleven en zelfs het koningshuis te graag geloven in El Kaouakibi als rolmodel voor een geslaagde integratie. 'En zeker in de integratiesector kom je dan met veel weg, want iedereen snakt naar goede voorbeeldfiguren', zegt een partijvoorzitter.
Geen aflaten kopen
De affaire-El Kaouakibi is uitgedraaid op het failliet van de integratiebusiness die is ontstaan rond succesverhalen en rolmodellen. De les is dat een overheid geen aflaten moet kopen voor het eigen falen, maar moet doen wat ze moet doen. 'Zoek nu alstublieft niet naar een nieuw integratieverhaal. Genoeg verhalen! Investeer in jobs, onderwijs, huisvesting en eerstelijnsdienstverlening. Keep it simple!', zoals Abou Jahjah al tweette.