Parket klaar voor splitsing Brussel-Halle-Vilvoorde

Op 1 april vertrekt Bruno Bulthé, de iconische onderzoeksrechter met de pijp, en sinds 2007 de procureur van Brussel, met pensioen op 66-jarige leeftijd. Hij geeft dan in Brussel als procureur de fakkel door aan Jean-Marc Meilleur en in Halle-Vilvoorde aan Thierry Freyne. Al op 2 april moeten een 40-tal mensen van het Brussels parket verhuizen naar het oude gebouw van de federale gerechtelijke politie in Asse, waar het nieuwe parket van Halle-Vilvoorde terecht komt. Pas daags voordien zullen de schilderwerken en leveringen van meubels klaar zijn. En op 1 september zullen nog een 80-tal mensen mee verhuizen naar een ander gebouw.

'Ik wil vandaag aankondigen dat we klaar zijn om het parket te splitsen. Dat is te danken aan de ongelooflijke inzet van iedereen hier: van de klusjesman tot de hoogste collega’s-magistraten', stelt Bulthé in het afscheidsinterview met De Tijd. 'Ook minister van Justitie Annemie Turtelboom (Open VLD) verdient een pluim. Sinds januari werken we in dit gebouw alsof het arrondissement al gesplitst is. En nu zijn we er klaar voor.’

Toch plaatst Bulthé in het interview kritische kanttekeningen bij de splitsing.'Er zijn enkele eigenaardigheden. Zo heeft men alleen het parket écht gesplitst. Waarom? Als we de rechtbank ook zouden opsplitsen, zouden we jaren later nog altijd aan het scheiden zijn, vertelden politici me. Het is ook eigenaardig dat ik de eerste en laatste Vlaamse procureur van Brussel zal zijn. Dat wringt. Wat stelt de Vlaamse Brusselaar dan nog voor? Dat is een politieke beslissing. Als magistraat heb ik daar niets over te zeggen.’

‘Maar de splitsing heeft ook voordelen. Zo zal het chronisch gebrek aan personeel misschien eindelijk opgelost raken. En de man in het Pajottenland heeft inderdaad niet dezelfde bekommernissen als een burgemeester in Brussel. In Halle-Vilvoorde kan het strafbeleid nu strenger worden.’

In het afscheidsinterview in De Tijd praat Bulthé ook openhartig over zijn vroegere loopbaan als onderzoeksrechter, over de huiszoekingen in het aartsbisschoppelijk paleis in Mechelen tot zijn 10-jaar durend fraudeonderzoek naar de textielgroep Beaulieu, over zijn vrijzinnige overtuiging, de geheime dossiers van het Brussels gerecht, de politieke beïnvloeding van magistraten, de onderzoeksrechter als uitstervend ras en de baronieën van de Brusselse burgemeesters.