De autocollectie van ererechter en opiniemaker Jan Nolf

'De handigheid die ik en mijn oudste zoon Lode ontberen, heeft Tim in het kwadraat.' Er verschijnt een Chenard-Walcker Aigle (1938) - ogenblikkelijk komt een Chinese toerist een kijkje nemen. 'Even oud als het huis: Tim heeft iets met bouwjaren', lacht Nolf. De auto is bekend in de Brugse binnenstad. En er hangt een verhaal aan vast, dat Nolf aanhaalt in zijn boek 'De kracht van rechtvaardigheid'. 'Tijdens de oorlog werkte mijn moeder voor de Duitse bezetter, terwijl mijn vader deel was van het verzet tegen gedwongen tewerkstelling - waarvoor hij gedecoreerd werd. Later vertelde moeder me over haar werk als directiesecretaresse voor een transportbedrijf binnen de Organisation Todt, die de Atlantikwall bouwde. Om vrachtwagenchauffeurs en arbeiders uit te betalen werd ze met een fortuin aan contant geld op zak van werf naar werf gebracht door een gewapende chauffeur. In welke auto dat gebeurde, wist ze niet meer. Een moeilijke naam, zei ze altijd. En hij leek op een Citroën Traction Avant. Ze omschreef de achterzijde, de 'suicide doors'... Ik heb nooit geweten welk merk het was, tot Tim er vier jaar geleden mee thuiskwam. Dít was 'm! De oorlogsauto van mijn moeder!'

'Het Franse Chenard-Walcker won de allereerste editie van Le Mans en heeft een rijke geschiedenis', vertelt Tim zelf. 'Toen het merk financiële problemen kreeg, gebruikte het een koetswerk en veel onderdelen van Ford, en een Citroën-motor. Kort voor de oorlog stopte de productie. Ik kocht hem voor 3.750 euro van een Belg, maar zijn oorsprong ligt in Toulouse. Het dikke staal had alleen wat oppervlakteroest. En doordat het chassis in het vet zat als gevolg van olielekken was ook dat nagenoeg perfect. Door de combinatie van de specifieke ruimte voor het reservewiel achteraan en de gebruikte voorlichten zou dit een uniek exemplaar zijn.'

Cerise kreeg een donkere, matrode kleur. 'Al mijn auto's hebben een naam', lacht hij. 'Ik heb er duizend uur aan gewerkt. De billen zijn verbreed. En het originele stuur was gebroken. Dit is van een Jag. Ook de middenconsole met de vele metertjes heb ik zelf gemaakt. En de zetels heb ik zelf gestikt. Nu ligt het hout klaar om een afneembaar dak te maken in kunststof. Ik hou van een persoonlijke touch. Ook mijn Harley-Davidson (1988) heeft onder meer een achterspatbord en een Indian-zadel met het origineel leder uit de jaren 40. Ik heb ook een Ford Escort uit 1984, mijn geboortejaar: Marta. Van de eerste eigenaar, met 84.000 kilometer.'

'Tim herkende al Mercedessen toen hij anderhalf was', zegt vader Jan. 'Ook ik dacht als kind aan niets anders dan auto's en had een imaginaire collectie in mijn hoofd. Dat was erg bij mij. Toen er naast ons ouderlijk huis in Turnhout plots een autokerkhof kwam, waren mijn ouders woedend, maar ik vond het prachtig. Dagenlang zat ik in die auto's. Ik herinner me ook een brochure in de vorm van de Ford Anglia. In die folder reed ik echt rond.'

Hij toont idyllische foto's van een recente trip in de Aude met zijn Audi TT Quattro (2002). 'Voor de enkele reis namen we een week. Puur plezier, langs de kleine bergwegen waarop hij onvoorstelbaar stabiel is. Hij heeft bijna 250.000 kilometer, maar ik kan er geen afscheid van nemen. Toen ik hem in 2005 kocht, zei ik al: dit wordt mijn laatste auto. 'Mijn vrouw háát auto's bijna, maar deze niet. Wegens het design - hij schopte het tot het MoMa in New York -, het scherpe rijgedrag, het bunker- en vliegtuiggevoel achter de kleine voorruit. En hij rijdt als een gocart. Het is een moderne mix van een Kever en een Porsche. Bij een klapband heeft de vierwielaandrijving ons leven gered. Maar hij heeft me ook bijna het leven gekost toen het remsysteem uitviel en ik door het rode licht reed. De elektronica is een zwakte.'

Hij toont de muur met familiefoto's. 'Mijn oudste autoherinnering is de Amerikaanse Ford Super Deluxe Tudor Sedan. Wij speelden gewoon op de gigantische achterbank, zonder veiligheidsgordels. In de Ford Taunus 'Wereldbol' probeerde vader moeder te leren autorijden, met vier kinderen op de achterbank. Het lukte niet. Doordat we thuis veel Fords hadden, wilde ik er ook een voor de uitvaart van mijn ouders.'