Soms straalt een garage met één auto meer leven uit dan een heel museum. 'Ik kocht deze Jaguar XK140 (1955) zeven jaar geleden', vertelt François La Haye.
'Ik gebruik hem zowat 50 dagen per jaar. In het seizoen minstens twee keer per week. Ik breng er mijn kinderen mee naar de sportclub en zo. Maar ook 's winters rij ik ermee - alleen als er strooizout ligt, pas ik. Dan sluit ik de kap. Dat houdt ze in vorm, en het creëert een andere, knusse sfeer binnenin. Als het regent, draag ik een muts - zijraampjes zijn er niet. Hij start altijd, ook na twee maanden stilstaan. Als het zeer warm is, kan de motor wel wat oververhit raken, maar behalve kleinigheden, zoals een gebroken wielspaak, heb ik er nog nooit pech mee gehad. Die wielen poets ik trouwens één keer per jaar, net voor kerst. Da's twee uur werk.'
'Mijn grootvader had onder meer een Hotchkiss en een Daimler', vertelt La Haye. 'Mijn vader reed bescheidener: Fiat en Alfa-Romeo - nu tuft hij rond in een klassieke Fiat 500 Topolino. Toen ik in het derde jaar rechten geslaagd was, kreeg ik van hem het mooiste cadeau denkbaar: een Triumph Spitfire. Plezierige auto, maar wel een probleemgeval. Die hield ik drie jaar. Dan ging ik werken en was zo'n auto niet echt geschikt. Maar ik wist: ooit koop ik weer een open klassieker. Op m'n 39ste kwam er een rode MGA. Een kleine kart met mooie rondingen. Maar ik droomde van een XK140. En toen ik zeven jaar geleden met mijn zwager naar het autofeest in Goodwood, Groot-Brittannië, trok, was het hek van de dam. 'Is dat geen grilletje?', vroeg mijn vrouw. Natuurlijk was het dat. Maar ik ben blij dat ik hem kocht. In deze auto is het leven mooi. Ermee rijden is een wat egoïstisch pleziertje. Je vergeet ook even de druk van het werk, en al de rest.'
De schoonheid, gelakt in 'British Racing Green', heeft een beige interieur en groene vloermatten. Het mooie logo verwijst naar de overwinningen van Jaguar tijdens de 24 uur van Le Mans in 1951, 1952 en 1953. 'Hij werd nieuw in Europa verkocht, is later even naar de VS verhuisd en vervolgens teruggekomen naar Nederland. Ik kocht hem daar bij Houtkamp Collection. Een vriend-garagist ging mee. Hij inspecteerde het koetswerk op plamuur en hield zijn oor een vol kwartier naast de draaiende motor. Daarna gingen we rijden. Na 500 meter gooide hij de remmen keihard dicht. 'Koop maar', zei hij. Sindsdien is de waarde verdubbeld. Mooi meegenomen, maar een investering was het niet.'
'De 3.4-liter zescilinder levert ruim 193 - weliswaar bejaarde - paardenkrachten. Er staan 90.000 mijl op de teller, maar dat kunnen er ook 190.000 zijn. Tien jaar geleden werd hij door de vorige eigenaar gerestaureerd. De vierversnellingsbak werd vervangen door een veel comfortabelere vijfbak van Getrag, maar de originele transmissie heb ik nog. Hij is niet smetteloos. De lak is niet top, hij heeft enkele krassen, een deukje in de chromen voorbumper... Het interieur werd wellicht in de jaren 80 vernieuwd. Hij staat een beetje in zijn jus, ja. Maar ik hoef geen museumstuk. Als je hem echt in concoursstaat wil, spendeer je continu veel geld. Dat doe ik niet. Eens per jaar, in de lente, gaat hij naar de dokter. Ik ga naar een kleine garage, niet bij een echte Jag-professional. Hij moet goed rijden, remmen en niet te veel olie verliezen. Zo'n onderhoudsbeurt kost me 500 euro.'
François La Haye (52)
Zaakvoerder van het pr-bureau Brainstorming.
Eerste: 'De Renault 5 van mijn grootmoeder.'
Daily: Audi Q5 2.0 TDI (2008).
Beste: Audi Q5 2.0 TDI (2008).
Slechtste: Triumph Spitfire.
'Voor rally's heb ik de tijd niet. Het weekend is er voor andere dingen. Maar mijn vrouw heeft er wel zin in en kan goed met een roadbook overweg. Volgende lente gaan we met drie bevriende gezinnen naar Engeland. De koffer is vrij ruim.'
Hij duwt de startknop in en met enkele korte, flukse manoeuvres positioneert hij de schoonheid voor de fotograaf. 'Er is plaats voor twee auto's', lacht hij. 'Ik droom 's nachts van een Bugatti of een Ferrari 250 GT Lusso, en overdag van een Jaguar E-Type Coupé. Die laatste komt er, nog vóór mijn 55ste.'