'Vespa is vinnig, maar Bella-scooters zijn veel degelijker'

Op de oprit springt de Airstream-achtige motorhome meteen in het oog. ‘Een Orion Suleica Type 2 (1974), gevonden in Duitsland’, vertelt Herwig Geyskens. ‘Ik heb er ruim twee jaar aan gewerkt. Het interieur was vernield. Mijn vrouw Tineke deed de binnenbekleding. Om hem te stallen, hebben we bijgebouwd. Vorig jaar trokken we ermee naar het Zündapp-museum in het Duitse Sigmaringen. Daar vond in 2017 ook het eeuwfeest van Zündapp plaats, met duizend deelnemers.’

De aankleding van de camper verwijst naar Zündapp, inclusief de beroemde bloem van zijn grote liefde: de Bella. ‘Op dat eeuwfeest won ik de hoofdprijs met de R204-scooter (1958) waarmee de Deutsche Bundespost telegrammen vervoerde. De opbergkast van Steib werd er speciaal voor gebouwd.’

In de hal van zijn huis staat een Type 1 (1953). ‘Gebouwd op de allereerste productiedag’, lacht hij. ‘Ze kregen lederen zadeltassen en een in de treeplank ingebouwde kickstarter. Deze heb ik gerestaureerd. Hij kreeg zijn originele, staalblauwe kleur.’

‘Toen motorfietsenbouwer Zündapp het succes van de Vespa zag, ging het allerlei scooters bestuderen’, vertelt hij. ‘Ze werkten uiteindelijk verder op de Parilla. De motorpositie en luchtkoeling namen ze over, net als het schakelen met de voet – en niet met de hand, zoals op een Vespa. Ze monteerden ook grotere wielen, want dat rijdt beter. Een Vespa is heviger, een Bella degelijker.’ Het is zo’n typische nozemscooter. ‘Alle Bella’s hebben tweetaktmotoren en vier versnellingen. Ze evolueerden van 150 cc en 7,3 pk naar 200 cc en 13,4 pk.’

Het begon dertig jaar geleden, toen hij er twee kocht. ‘De donkergroene R203 (1957) was gedemonteerd. Ik restaureerde hem met de rood-witte R204 (1960) als voorbeeld. Die zat nog in elkaar, maar was slecht gerestaureerd en had jaren in een kelder gestaan. Later wilde onze stookolieleverancier de groene per se hebben. Ik noemde een gekke prijs en was hem kwijt.'

'Natuurlijk kreeg ik spijt: het was mijn eerste restauratie. Maar de man wilde hem niet opnieuw verkopen. Toch deed hij het. Aan een ander. Toen die eigenaar twee jaar geleden ziek werd, kon ik hem eindelijk terugkopen.’

‘Ikzelf doe zelden iets weg’, zegt hij. ‘Toen we bouwden, ging de passie wat liggen. Maar omstreeks 2002 rakelde ik ze weer op. Bij de Duitse Bella-club nam ik deze poster mee waarop alle types staan. Zo ontstond het idee om ze allemaal te verzamelen.’

Intussen is dat doel bijna gerealiseerd en heeft hij 16 Bella’s – naast een naai- én een grasmachine van Zündapp. ‘Sommige werden bij invoerder Moorkens in Antwerpen gebouwd, zoals de wijnrood-witte R154 (1956). Je herkent ze aan het schilderwerk: de Duitse hebben een lijntje op de flank. De R204K (1959) werd door de Nederlandse politie gebruikt. Zo zijn er nog acht gekend. De originele Suburbanette (1953) is een Amerikaans ‘naked’ model, gebouwd op 400 exemplaren. Ik kocht hem in Las Vegas. Vandaaruit bezocht ik een Bella-treffen in Ohio.’

‘Verzamelen is op zich een plezier, maar van iets ouds en lelijks weer iets moois maken is dat evenzeer. Een totaalrestauratie vergt zo’n 200 uur. Ik doe er één per winter. Nu ligt er een R204 (1962) op de operatietafel. Die komt in de kleuren van de motorhome en gaat er dan achteraan op. Op die manier hebben we al de Transfagaras-pas in Roemenië gedaan, naast een rist Zwitserse bergpassen en de Theth-vallei in Albanië. Dat doen mensen doorgaans met een 4x4, wij met een Bella. Met z’n tweetjes erop haal je 85 km/u. Je raakt voortdurend aan de praat met mensen. ‘s Zomers ga ik er ook mee werken. Ook Tineke rijdt ermee. Ik heb negen nummerplaten.’

De blauw-witte Bella 200 (1963) met zijspan is een van de laatste exemplaren. ‘Ze waren prijzig: in 1959 kostte hij 30.000 frank of zowat 750 euro. Ook onze strenge winters speelden mee bij het verdwijnen van het merk. Velen zetten hun scooter of motorfiets opzij toen er een auto kwam. In het land van de Vespa’s is het warmer.’

‘Voor een originele basis-Bella betaal je nu zowat 3500 euro. Zündapp bouwde ook motorfietsen, zoals deze DK200 (1935). Maar stilaan betaal je daar gekke prijzen voor. Reken 9000 euro.’