46-50: van Rolling Stones tot Parliament

50. Parliament - Funkentelechy vs The Placebo Syndrome (1977) 

Luistert u graag naar James Brown en naar funk? Nee? Lees dan niet verder. Want Parliament, de groep rond peetvader George Clinton, is het synoniem van oerfunk. Parliament is de funk. To think of funk music without George Clinton is like thinking about the breeze without air or water without wetness, schrijft het magazine Line Out.

George Clinton lanceerde de groep (en diens tweeling Funkadelic) eind jaren 60 begin jaren 70, onder meer met een aantal muzikanten van James Brown. Die waren de Godfather of Soul en zijn dictatoriale trekjes beu. Bij die overstappers zaten onder meer bassist Bootsy Collins, trombonist Fred Wesley en saxofonist Maceo Parker. Excusez du peu.

Wat hadden die virtuozen bij Clinton en niet bij Brown? Totale vrijheid binnen een wereld van verbeelding. Een wereld met zijn eigen woordenschat, personages en codes. De plaat Funkentelechy vs The Placebo Syndrome staat er vol van. Sir Nose D’voidoffunk is een volledig funkloos personage dat weigert te dansen. Hij kan enkel tot dansen gebracht worden als hij beschoten wordt met de Bop Gun (de opener van de plaat). Sir Nose is de leider van de funkloosheid (The Placebo Syndrome), een mengeling van dwaasheid en het weigeren te dansen. Funkentelechy is daarentegen de climax die de muziek bereikt. Probeer niet stil te zitten bij het beluisteren van het nummer Funkentelechy. Dat is onmogelijk.

Parliament en Funkadelic – voor juridische redenen voortaan omgedoopt tot de P-Funk All Stars – is ook live meer dan de moeite. De concerten lopen geregeld uit tot urenlange funkfeesten. Op het festival Couleur Café enkele jaren geleden moest de organisatie na bijna 3 uur de stekker letterlijk uit het stopcontact trekken om de groep te doen stoppen. In La Luna (Kaaitheater) speelde Clinton jaren geleden eens 4 à 5 uur lang.

Zonder George en de zijnen zou er ook in de hip hop heel wat minder plezier zijn beleefd. De back catalogue van Parliament en Funkadelic werd gretig gepluimd door lustig samplende rappers. Vooral de gangsta rap die de westkust van de VS begin jaren ’90 domineerde, werd stevig gekruid met de P-Funk van Parliament & Co. Snoop Doggy Dogg gebruikte voor zijn klassieker Who Am I zelfs vier verschillende George Clinton-samples. En ook de bravere jongens van De La Soul vonden George een inspiratie. Of doet Me, Myself & I van De La Soul u misschien een beetje denken aan (Not Just) Knee Deep? Clinton zelf maakt daar overigens hoegenaamd geen probleem van.

49. Bob Dylan – Desire (1976)

Dylan op zijn paradijselijkst. Op Desire toont Robert Allen Zimmerman een voorliefde voor allerlei exotische oorden en melodieën: Romance In Durango (‘Hot chili peppers in the blistering sun’), Mozambique (‘The Sunny sky is aqua blue’) en Black Diamond Bay. De grootmeester vertelt lange verhalen over outlaws en onfortuinlijke karakters, zoals de van moord beschuldigde bokser Rubin ‘Hurricane’ Carter (‘Pistol shots ring out in the barroom night’) en de gewelddadige New Yorkse gangster Joey Gallo (‘Born in Red Hook Brooklyn in the year of who knows when’). We krijgen twee duetten met Emmylou Harris: One More Cup Of Coffee en Oh, Sister. En toch ligt de climax op het einde, wanneer Dylan uitzonderlijk persoonlijk zijn liefde voor vrouw Sara beschrijft in zes prachtverzen en evenveel refreinen. Dylan kan niet zingen? Onzin.

48. Smashing Pumpkins – Siamese Dream (1993)

Wij kochten ‘Siamese Dream’ destijds op aanraden van toenmalig Humo-journalist Marnix Peeters, wiens recensie ons helemaal in het tweede album van Smashing Pumpkins trok. Peeters eindigde zijn stuk toen met de overredende woorden:

“Dertien porties betovering. Dertien vluchtheuvels. Dertien bliksemende popsongs. Dertien ongemakkelijk zittende verhalen. Er zijn geen woorden voor. Tenzij : haal ze in huis.”

Dat deden wij dus. Wat een ontdekkingsreis! De dromerige, avontuurlijke en ambitieuze gitaarplaat diende als blauwdruk voor onze muzikale jaren 90. Aantrekken/afstoten, dát deden de songs. Als puberende tiener vond wij dat wel aantrekkelijk.

We hadden thuis een schommel, en daar gingen we dan op zitten met onze walkman. Het ding piepte en kraakte langs alle kanten, en de buren werden zot van het lawaai dat de Pumpkins en wij produceerden, maar dat kon ons geen fluit schelen. ‘Siamese Dream’ doorgronden, dat was een kwestie van leven of dood. Als het moest, zouden er burenrelaties voor sneuvelen.

Tussen de meeslepende opener ‘Cherub Rock’ (Who wants honey/ as long as there is some money/let me out) en het akoestische, dromerige liedje ‘Luna’ neigt geen seconde ook maar naar het begin van verveling of alledaagsheid. Onze favorieten: ‘Geek U.S.A.’, ‘Rocket’, ‘Mayonaise’ en ‘Silverfuck’.

(mxp) krijgt het laatste woord over ‘Siamese Dream’, als eerbetoon aan zijn fraai geschreven bespreking van twintig zomers geleden:

“‘Siamese Dream’ is zo'n plaat waarbij woorden te kort schieten; een plaat die geen geheimen prijsgeeft maar die er, hoe meer je ernaar luistert, zélf één wordt. Dat komt, denk ik, doordat Smashing Pumpkins zich niet verlagen tot het schrijven van een song: ze laten een song opwellen, stromen, stuwen, scheuren, opstuiven, barsten. Smashing Pumpkins-songs zijn gebeurtenissen. Draaikolken. Ejaculaties. Driftbuien. Dat maakt dat je zo'n song niet kunt uittekenen, dat je het begin en het einde niet aanvoelt, dat je in een ogenschijnlijk lukraak opgestoten geluid terechtkomt; als in een muzikaal spookhuis een beetje, waar begrippen als strofe, bruggetje en refrein door de mixer zijn gehaald en waar je voetje voor voetje op de tast je weg moet vinden.”

47.  Lou Reed - Berlin (1973)

Het  meest kille en tevens meest aangrijpende album  van Newyorker Lou Reed (2 maart 1942) over de onmogelijkheid tot communicatie in de liefde. Caroline says: ‘Why is it that you beat me, it isn’t any fun’.  Muziek uitgebeend tot de naakte essentie. Met een pleiade aan topmuzikanten die van het meesterlijk concept een meesterlijk album maakten: Jack Bruce, Steve Winwood, Randy  Brecker om er maar enkele te noemen. Pas enkele maanden later stond Reed op de plankan van de ‘oude’ Roma in Borgerhout om er een van de beste, snoeihard, rockconcerten ooit te geven. Van ‘Berlin’ naar ‘Rock ’n roll animal’.

46. Rolling Stones - Let it bleed  (1969)

‘Let it bleed’ opent met ‘Gimme shelter’, de beste rocksong ooit en verdient alleen daarom al een plek in deze top 100. Dit album is het nummer twee van het geniale vierluik van de Rolling Stones, dat begon met ‘Beggars Banquet (1968). Op dit album prijken onder meer ‘Love in vain’, van ene Robert Johnson, Country Honk (een country versie van Honky Tonk Women) en Midnight Rambler, drie nummers die de Stones enkele maanden voor de release van ‘Let it bleed’ live registreerden en in 1970 uitbrachten op één van de beste live albums ooit ‘Get your ya-ya’s out’. Op Let it bleed  tokkelde ene Mick Taylor voor het eerst mee, het was de beste ‘tweede ‘ gitarist die de groep ooit had.

De Tijdlijst van beste muziekalbums kunt u volgen op tijd.be/muziek.