'Familie heb ik altijd belangrijk gevonden. Je wordt er gemáákt'

Wat zijn uw belangrijkste activa?

‘Ons zelfopgerichte gezin, maar ook mijn gezin van herkomst en ruimere familie. Voorts mijn kennis over gezinnen, hoe mensen zich erbinnen bewegen en hoe je hen kan verbinden. Familie heb ik altijd belangrijk gevonden. Je wordt er gemáákt. Maar natuurlijk is er niet enkel bloed. Het onvoorwaardelijke waarover ik schrijf, vind je ook bij andere mensen die nabij zijn. Ook aan de materiële zaken die echt belangrijk voor me zijn, kleeft vooral emotionele waarde. Zoals de kunstwerken van mijn vader - hij is beeldhouwer - en prints van mijn zus Eva (de illustratrice, red.). En enkele belangrijke boeken zoals ‘Onvoorwaardelijk ouderschap’ van Alfie Kohn.’

Wie heeft in u geïnvesteerd?

‘Je ouders geven je het leven. Dat geef je nooit terug, waardoor je bij hen eeuwig in het krijt staat. Voorts probeer ik krijgen en geven in balans te houden. Ook mijn man heeft in me geïnvesteerd. Hij is fotograaf. We doen allebei wat we graag doen, wat een enorm cadeau is dat slechts deels van jezelf komt. In volle peuterpuberteit gaf mijn zoon aan: straffen is niet de manier waarop je me moet opvoeden. Ook dat was een cadeau: het versterkte mijn zoektocht naar het moedergevoel. Kinderen zijn onze kleine spiegels. Voorts mijn therapeut, en lesgevers van vroeger en nu - ik volg het laatste jaar contextuele therapie.’

In wie of wat investeert u zelf?

‘Natuurlijk in Miro (9) en Loa (6). Toen ze zeer klein waren, werd ik door het moederschap opgezogen en hebben mijn vriendinnen me gemist. Een van hen zei onlangs dat ze dat toen niet begreep, maar nu wel: haar gezin heeft haar nodig. Nu breidt de kring van mensen rond mij gestaag uit met nieuwe vriendschappen. Mijn zus en ik zijn er altijd voor elkaar, maar dat kost weinig moeite. Voor mijn praktijk is Jeroen Carrein een spil. En niet alleen doordat hij me altijd naar lezingen brengt en de mamaweekends mee organiseert. Zijn functieomschrijving zou ettelijke pagina’s tellen.’

‘In de jeugdzorg heb ik negen jaar lang graag gewerkt. Ik leerde er om niet te oordelen. Vaak willen mensen de allerbeste ouders zijn, maar slepen ze een enorme rugzak mee. Soms was het dweilen met de kraan open, voor anderen heb ik een verschil gemaakt.’

Wat was uw kwantumsprong?

‘De opstart van mijn praktijk in 2016. Ik voelde de energie stromen en dacht: dit is juist. En privé: het moment waarop ik echt begon te luisteren naar Miro. Ik voelde dat de theorie en praktijk uit de psychologie niet altijd kloppen. Een kind hoeft niet krijsend in de hoek te staan, een moederhart niet gebroken te worden.’

Hebt u ooit een persoonlijk faillissement meegemaakt?

‘Niet echt. Er zijn wel een paar grote voor-en-na’s, zoals de echtscheiding van mijn ouders toen ik zestien was en het overlijden van de tweeling van mijn zus, bij de bevalling in 2018.’

‘In februari van vorig jaar ging ik net op tijd op de rem staan. Als ik in het rood ga, begin ik te versnellen. Ik doe van alles om iedereen tevreden te stellen, maar ben zelf niet meer content. Afspraken nakomen is zeer belangrijk, maar als de burn-out dreigt móét ik ze annuleren - anders ben ik er voor niemand meer.’

Wie zetelt in uw raad van bestuur?

‘Mijn man, Jeroen, mijn ouders, mijn zus en Noëmi, een goede vriendin die ik vooral online hoor. Het beste advies komt van mijn vader, toen ik het boek schreef: snelle dingen zijn nooit goed en goede nooit snel. Moeder is degene die zegt: doe maar, vlieg maar. Ze is 63 en begint nu als freelance administratief medewerkster. Mijn therapeute geeft me nooit raad. Zij doet me wel stilstaan bij wat ik echt voel en wil. Ik vind: als je therapie geeft, kan je het niet maken om zelf niet in therapie te gaan. Je leert wat je blinde vlekken zijn en waar je kwetsuren liggen.’

Is uw balans in evenwicht?

‘Het is nu megadruk, maar er staat wel winst op mijn balans. Ik voel me dankbaar en bevoorrecht dat ik toevallig kennis kon verwerven en een spreekbuis kan zijn voor zoveel ouders die worstelen. Dat ik met een boek invloed kan hebben in zoveel gezinnen, waarna we samen de wereld veranderen: het is haast te groot voor mij.’