Strijd tegen Hezbollah is er een zonder einde

Nadat Hezbollah-leider Hassan Nasrallah vrijdag in Beiroet is omgekomen door Israëlische bombardementen, is Israël in het zuiden van Libanon een grondoffensief begonnen. Wat zijn de overlevingskansen van de militaire groepering in die omstandigheden? Het is maar de vraag of bewegingen als Hezbollah ooit ‘uit te roeien’ zijn. Die vraag kon je ook al na de dood van Hamas-leider Ismael Haniye in Teheran stellen.

Na de dood van Haniye en Nasrallah blijft alleen de Iraanse opperleider ayatollah Ali Khamenei over als grote naam van de zogenaamde As van het Verzet. Een echt probleem vormt dat niet voor de proxymilities van het islamitische regime: Hamas, Hezbollah, Ansar Allah (Houthi’s) en de milities in Irak en Syrië.

De basis van de ideologie van het Iraanse regime en zijn proxy’s is niet louter militair, politiek of religieus. Het is een combinatie. Ze zien zichzelf als een antikoloniale verzetsbeweging tegen westerse grootmachten als de Verenigde Staten en de NAVO. De installatie van de staat van Israël op Palestijns grondgebied beschouwen ze als een kolonisatie van het Midden-Oosten.

Grote klap

‘Palestina’ is voor de leiders een principekwestie. Hun redenering is als volgt: als we Palestina laten bezetten door Israël, met steun van de VS, dan betekent dat het begin van de uitbreiding van het westerse imperialisme in het Midden-Oosten.

Daarom is de dood van Nasrallah wel degelijk een grote klap voor Hezbollah en zijn bondgenoten. Hij was de enige die Israël in 2006 onder zijn leiderschap heeft verslagen, waardoor het Israëlische leger zijn troepen moest terugtrekken uit de illegale Libanese bezettingen.

Als bewegingen zoals Hezbollah militair klappen krijgen, hoor je telkens dezelfde profetische boodschap. In een bekende video zei Nasrallah: ‘Dood ons waar je ons ook vindt. Op elk front. Aan de deur van elke hussainiya (plaats voor gebed, red.) en moskee. Maar weet dit: wij zijn de volgelingen van Ali Ibn Abi Talib en zullen Palestina niet verlaten.’

Khamenei reageerde vorig weekend op X op de dood van Nasrallah door Hezbollah ‘de zegevierende’ te noemen. Die retoriek toont aan hoe die militaire groeperingen blijven overleven: door het martelaarschap. Door zichzelf uit te roepen tot bevrijders van Palestina en strijders tegen westerse grootmachten vragen ze hun leden en sympathisanten zelfs om niet te treuren als ze verlies lijden of als burgers sterven, want dat dient een hoger doel.

Regionale oorlog

De Israëlische premier Benjamin Netanyahu noemde de aanslag op Nasrallah een ‘historisch keerpunt’. Hij doelde uiteraard op een militair keerpunt. Want net zoals Sinwar Haniye opvolgde als leider van Hamas, zal Hezbollah een nieuwe leider krijgen. Ook als Israël zijn militaire aanvallen met succes opvoert, zal de ideologie van die groeperingen overleven en zelfs nog versterken, waardoor de vicieuze cirkel van geweld blijft voortduren.

De vrees voor een regionale oorlog is groot, zoals landen als Irak en Jordanië al hebben aangegeven. ‘Ik kan u ondubbelzinnig zeggen dat wij allemaal bereid zijn om de veiligheid van Israël te garanderen als Israël de bezetting stopzet en het ontstaan van een Palestijnse staat, een onafhankelijke staat, toelaat. Maar Netanyahu creëert gevaar, omdat hij de tweestatenoplossing niet wil’, zei de Jordaanse minister van Buitenlandse Zaken Ayman Safadi.

Ook de Iraakse premier Mohammed Shia Al-Sudani heeft de aanslag op Hezbollah-leider Nasrallah veroordeeld als een misdaad en gezegd dat Israël alle rode lijnen heeft overschreden.

Is dit de weg om een vredesproces in het Midden-Oosten te bewerkstelligen? Komt er met de strategie van het Israëlische oorlogskabinet ooit een echt keerpunt?