Laatbloeier | In bed met Kelly Pfaff

Mis je de glamour van de televisiewereld niet? Het was een vraag van een oud-collega die al jaren vrolijk tv-schermen en covers van gespecialiseerde magazines opfleurt. 'Je weet wel, de seks, drugs en rock-’n-roll', was het vervolg. 'Je zit nu toch in bedrijven video’s te maken, dat is toch heel anders?'

Even voelde ik de nood een misverstand recht te zetten en uit te leggen dat ik ook nog voor televisie werk, dat ik de laatste hand leg aan een documentairereeks voor VRT Canvas en nog meer tv-projecten op stapel heb staan. Maar dan begreep ik dat het niet daarover ging. Want het echte misverstand is dat de televisiewereld er een van feesten en dolle pret is, en de bedrijfswereld kleurloos en saai.

Ooit heb ik het bed gedeeld met Kelly Pfaff. Ze had al haar kleren aan en er stond een filmploeg naast. Verder dan een diepte-interview ben ik niet geraakt, en dichter bij seks ben ik tijdens de kantooruren nooit gekomen.

Wit poeder heb ik ook nooit in mijn neus gehad, behalve dat van een Brusselse wafel met bloemsuiker, in mijn gezicht geblazen door een veelbelovend tv-talent. Het is bij beloftes gebleven, maar dat terzijde.

Wat ze altijd met rock-’n-roll bedoelen, is me niet helemaal duidelijk, dus dat missen is nog moeilijker.

Ik begrijp vanwaar het komt, het is natuurlijk prettig werken in de televisiewereld, ik heb me er altijd geamuseerd. Niet dat we dagelijks een feestneus droegen en op ons bureau stonden te dansen, of eronder lagen om een collega nog wat beter te leren kennen, maar we hadden een hoop lol. We werkten hard en soms laat, en in die late uren werd soms een fles gekraakt. En als een montage eindelijk klaar was, durfden we dat weleens te vieren in de bruine kroeg om de hoek. Veel verder ging het niet.

Dat laatste is trouwens voorbij. Stap na 18 uur eender welk productiehuis binnen en meer dan lege kantoren tref je er niet aan. De nieuwe generatie is veel slimmer en beseft dat er naast werken een ander leven bestaat.

Vedetten

Dat de bedrijfswereld saai zou zijn, moet ik ook rechtzetten. Ik kom er nu vaker en praat er met iedereen, omdat ik de communicatie wil verbeteren en wil voelen wat er leeft. En er leeft best veel. Er wordt even hard gelachen en gewerkt als in de televisiewereld. En de passie voor het vak is minstens even groot.

Het enige verschil is dat er geen vedetten rondlopen. Hoewel dat niet helemaal klopt. De bedrijfsleiders die ik ontmoette, genieten ook een soort roem. Die ontmoetingen hebben me overigens op een televisie-idee gebracht, dat ik hier gratis en voor niets met de concurrentie deel. Zou het niet interessant zijn om in de Columbussen en op expedities in Groenland en over oceanen af en toe eens een gedreven ondernemer mee te nemen? Of er enkele uit te nodigen in jullie Huis? Naast Marc Coucke zijn er namelijk anderen, die zo mogelijk nog charismatischer zijn.

Niets mis met de ontboezemingen van de beroemde Vlamingen. Ook al heb ik hun verhalen al eens eerder gehoord, ze blijven boeiend. Bovendien hebben ze een maatschappelijke waarde: ze doorbreken taboes die we al lang waren vergeten en kaarten problemen aan waar we zelf niet op zouden komen.

Maar als aanvulling op al dat moois kan een verhaal over riskante investeringen, over omgaan met medewerkers, over overzicht bewaren op een zelfgebouwd imperium ook boeiend en nieuw zijn. Bovendien hebben sommigen ook nog eens een visie op de toekomst. En voor iemand denkt dat ik naar een gastrol zit te solliciteren, ik heb het over echte ondernemers, niet over wannabe’s.

Dus om op de vraag van mijn collega te antwoorden: 'Als ik iets mis, dan is het dat. En Kelly, natuurlijk.'