Verhuizingskoorts

Soms vraagt een mens zich af: hoe zou het nog zijn met de onderbroeken van Siegfried Bracke? Mogen zij, net als hun eigenaar, de rust hebben gevonden die ze nu wel verdienen.

We herinneren ons nog allemaal hoe dat ondergoed twaalf jaar geleden uitgroeide tot een politieke brandbom. Meneer Bracke was in de aanloop naar een bloeiende carrière in de lokale politiek net verhuisd van Mol naar Gent. Kwam daar toch wel een oom agent op bevel van hogerhand tussen zijn ondergoed snuisteren? Of de heer Bracke wel echt in Gent woonde? En dan verbaasd zijn dat de rekrutering bij de politie zo stroef loopt. 

Krapte op de Belgische huizenmarkt is een prangend maatschappelijk probleem. Dat mag niet verbazen. Vroeger sliepen in dit katholieke land twee kinderen of meer samen in één kamer. Nu is de regel veeleer één kind in twee kamers, één bij de papa en één bij de mama.

Elke zes jaar krijgen we dan nog eens extra druk op die huizenmarkt door politici die op bevel van de voorzitter naar hun droomstad verkassen. Herinner u de saga van Kris Peeters, die in 2018 in allerijl Puurs inruilde voor Antwerpen in een poging de christendemocratie in de koekenstad voor de totale instorting te behoeden. Naar verluidt gaat het intussen wat beter met de man.

Deze gemeenteraadsverkiezingen is het Julie Taton wier onderkleding niet meer veilig is. De ex-Miss België en radio- en tv-presentatrice werd in juni in Henegouwen verkozen als Kamerlid voor de MR. Na een uitstekende score wil haar voorzitter Georges-Louis Bouchez haar nu uitspelen op de tweede plaats bij de gemeenteraadsverkiezingen in Mons.

Zij moet daar mee een einde maken aan zeventig jaar PS-hegemonie. Probleem: Julie woont met man en kinderen in Waals-Brabant. Gelukkig vond ze net voor de deadline van 1 augustus een piepklein vrijgezellenappartementje in haar nieuwe thuisstad. Naam van de huisbaas? Georges-Louis Bouchez. 

Die weet zelf helaas zeer goed hoe het voelt als politicus gescheiden van tafel en bed te moeten leven, ver van je geliefde. Lucie Demaret, zijn levenspartner en moeder van hun zoontje, is gemeenteraadslid in Ham-sur-Heure-Nalinnes, thuishaven van de nieuwe Waalse minister-president Adrien Dolimont. Demaret woont daar ook, uiteraard. Kan niet anders.

Bouchez wil koste wat het kost de burgemeesterssjerp in Mons veroveren. Tussen hem en de lokale PS komt het nooit meer goed. In 2012 had de toenmalige burgemeester Elio Di Rupo met 29 zetels op 45 geen coalitiepartner nodig, maar hij nam de MR toch mee in de meerderheid.

Vier jaar later werd die MR door Di Rupo ingeruild voor het cdH. Elio had het gehad met die jonge snaak die enkele dagen eerder bij zijn comeback als schepen had verklaard dat hij zich totaal niet kon vinden in het socialistische project voor de stad en die overal luid en duidelijk verkondigde dat hij Di Rupo uit het stadhuis zou verjagen zoals Sint-Joris elk jaar tijdens de Doudou van Mons de draak verslaat.

In de strijd om de burgemeesterssjerp zijn de bokshandschoenen dan ook al lang uitgetrokken. Begin augustus lanceerde Bouchez op X een foto van een man die uitgeteld op het voetpad ligt, met als onderschrift: 'Een dagelijks beeld in Mons om 7 uur ’s ochtends.'

Volgens Bouchez zal hij het als burgemeester helemaal anders doen dan dit incompetente, cliëntelistische team zonder visie dat de stad naar een faillissement drijft. Of hij ook de privacy van zijn inwoners zal respecteren en ze niet zonder toestemming zal fotograferen, stond er niet bij.

Maar wees gerust, domiciliefraude, met de bedoeling hogere sociale uitkeringen in te pikken, zal ongetwijfeld streng worden aangepakt.