Recensie 'Juror #2' | Als een jurylid niet zo onbesproken blijkt

Een begenadigd regisseur zal Clint Eastwood nooit meer worden, en niet alleen omdat hij intussen 94 is. Hoe meer films hij maakt, hoe duidelijker je ziet dat hij zijn carrière begonnen is op de televisie, waar snelheid en efficiëntie de leidraden waren en zijn.

Dat is ook de filosofie bij de films die hij zelf maakt: zelden meer dan twee takes van een bepaald shot en het zal vooruitgaan. Voor de inventieve regie moet je dan ook zelden bij Eastwood zijn, wat betekent dat zowat alles staat of valt met het scenario. Als dat wankel is, krijg je lamlendige cinema. Als het deftig is, zal hij er iets van maken dat vlot weghapt.

Bewijsstuk nummer elfendertig: ‘Juror #2’, een rechtbankdrama met een slimme insteek. De hoofdfiguur is Justin Kemp, een bescheiden journalist, aanstaande vader en over het algemeen sympathieke man. Als hij een oproepingsbrief krijgt om zich aan te melden als jurylid voor een moordzaak, hoopt hij dat zijn taak er snel op zal zitten, zodat hij weer naar zijn hoogzwangere echtgenote kan.

Op de eerste procesdag komt hij echter tot het vreselijke besef dat hij - weliswaar onbewust - zelf verantwoordelijk zou kunnen zijn voor de dood van het slachtoffer (gespeeld door Eastwoods dochter Francesca).

Wat volgt, is een kruising tussen ‘12 Angry Men’ en ‘No Way Out’. Enerzijds moet Justin proberen de andere juryleden richting vrijspraak te sturen, ondanks de overweldigende bewijslast tegen de beklaagde. Anderzijds moet hij een oplossing verzinnen voor zijn hachelijke situatie.

‘Juror #2’ weet perfect wat zijn sterke punten zijn en speelt die mooi uit: een meeslepend script dat zelden kunstmatig of geforceerd aanvoelt, een moreel dilemma dat zich niet zomaar laat ontwarren, enkele pertinente vragen over de sterktes en gebreken van het rechtsstelsel, en een gezelschap acteurs (Nicholas Hoult, Toni Collette, J.K. Simmons) die weinig takes nodig hebben om een blijvende indruk na te laten.

‘Juror #2’ speelt vanaf deze week in de bioscoop.