De Palestijnse zaak heeft geen baat bij het heulen met islamisten van Hamas en Hezbollah

Uitzichtloos. Is er een ander woord om het kruitvat in het Midden-Oosten te beschrijven? Gevaarlijk en zorgelijk ook. Israël speelt hoog spel met een grondinvasie in Libanon en de revanche van Iran is op zijn minst onrustbarend te noemen. En zo zie je dat het historische ijkpunt van 7 oktober haast een jaar later gevolgd wordt door misschien wel een dieptepunt.

Zullen we voortaan van 1 oktober spreken? Een datum die klinkt als een klok. Die wordt in elk geval het begin van een hernieuwde golf pro-Palestijnse demonstraties.

Free Palestine, ik kan die eis alleen benadrukken. Met die bedenking dat ik helemaal niet tuk ben op het aanzuigeffect van Gazaprotesten. Beroepsagitatoren sluiten zich aan, alsook activisten van diverse pluimage die een agenda van intersectionaliteit hoog in het vaandel dragen. Ze zetten de oorlog tussen Hamas en Israël op een kruispunt van maatschappelijk onrecht, waar het opkomen voor de rechten van de regenbooggemeenschap samengaat met een strijd tegen de bezetting van Palestijnse gebieden. Het zou een verbonden strijd zijn, maar die gaat aan mij voorbij. En aan de religieuze voortrekkers uit de Hamasbeweging evenzeer. ‘Ze brengen de Palestijnse zaak in diskrediet’, luidt het daar.

De vraag stelt zich of niet alleen Gaza, maar ook Libanon voor een deel van de demonstranten een zaak is die Israël overstijgt. Het zou gaan om mensenrechten, kolonialisme en ongelijkheid. Over solidariteit. Dat allegaartje aan strijdpunten waarmee vooral identitair links te graag koketteert, heeft ook een naam. Heulen met de vijand. Hoe onbegrijpelijk is het dat mensenrechtenactivisten van links identitair allooi hun strijd proberen te verknopen met extremistische islamisten van Hamas en Hezbollah, die een broertje dood hebben aan vrouwenrechten en gendergelijkheid.

Paria's in Libanon

Daarnaast loopt de Libanese overheid sowieso niet hoog op met solidariteit met Palestijnse vluchtelingen. ‘Opmerkelijk is de dubbele houding van Libanon’, schreef Midden-Oostenexpert Eugenie d’Hooghe in een reportage in De Tijd. ‘Terwijl het land opkomt voor Palestijnse belangen in de bredere context van het Arabisch-Israëlische conflict en Hezbollah, de in het zuiden gevestigde sjiitisch-islamitische groepering, in de grensstreek al jaren een gewapende strijd voert tegen Israël, worden vluchtelingen geconfronteerd met tal van beperkingen.’

Die restricties binden Palestijnen aan handen en voeten. Tal van beroepen mogen ze van de Libanese wet niet uitoefenen. Die beperkingen, zeggen de Libanese autoriteiten, zijn een stimulans om Palestijnen uiteindelijk te doen terugkeren naar hun thuisland. Maar we weten beter. Het tweederangsburgerschap van de Palestijnen in Libanon doet hen de sprong wagen naar Europa, op zoek naar een leven zonder beknotting van burgerrechten.

Palestijnen zijn paria's in Libanon. Zullen identitair linkse demonstranten dat hekelen? Het lijkt wel of ze de wereld simplistisch indelen in slachtoffers, vaak van kleur, en daders, altijd blank. Westerse media dragen in feite gretig bij aan dat eenzijdig beeld, want stemmen uit de Israëlische vredesbeweging die kritisch zijn voor de Israëlische strijdmachten in Gaza komen er amper aan bod.

Zullen de pro-Palestijnse demonstranten ook Arabische autocratische regimes veroordelen? Al te lang gebruikten zij het Israëlisch-Palestijnse conflict als bliksemafleider voor eigen volk. Ze maakten dankbaar gebruik van het Palestijnse leed om de verarmde bevolking af te leiden van hun eigen corruptie en nepotisme. Hoe Arabische autoritaire regimes en hun parastatale media sensatiezieke politieke pornografie bedrijven op kap van de Palestijnen is verfoeilijk.

Uitzichtloos, dat is de situatie zonder meer. We kunnen ze een tikkeltje minder uitzichtloos maken als we een zekere morele consistentie aan de dag leggen. Dat betekent ook dat de Palestijnse zaak geen baat heeft bij het heulen van identitair links met de radicaalrechtse islamisten van Hamas en Hezbollah.