Drylock: 'Laat Chinezen maar eens in Europa produceren, dan strijden we met dezelfde wapens'

Alsof we bij hem thuis aanbellen, staat Bart Van Malderen ons op te wachten in de verder lege receptiehal van Drylock in het Tsjechische Hrádek, op het drielandenpunt met Polen en Duitsland. ‘Welkom in de grootste luierfabriek ter wereld’, zegt de Vlaams-Brabantse ondernemer trots.

Afgaand op de immense fabrieksdozen die al van kilometers ver opdoemen in het groene, glooiende Tsjechische landschap, is die claim waarschijnlijk terecht. ‘110.000 vierkante meter hebben we hier al', zegt Van Malderen, wanneer we met hem over de terreinen naar de productiehal lopen. ‘En volgend voorjaar zetten we er nog een grondstoffenmagazijn van 28.000 palletten bij, aan de overkant van de expresweg naar Polen.’ 

Op deze plek vestigde Van Malderen zich in 2012 met een eerste, splinternieuwe fabriek, vijf jaar nadat hij zich uit het familiebedrijf Ontex financieel en operationeel had teruggetrokken. ‘Ik herinner het me nog goed: er was hier niks. We stonden hier met 50 Tsjechen die niets kenden van luiers maken. Binnen stond het productieprototype dat ik had ontwikkeld. ‘Begin er maar aan’, zei ik, maar het heeft bloed, zweet en tranen gekost om dat vlot te krijgen. En kijk wat het nu geworden is: nu staan hier eigenlijk twee fabrieken - exacte kopieën - naast elkaar.’

Drylock produceert in Tsjechië elk jaar 7 miljard luiers en incontinentiebroekjes. In de reusachtige productiehallen laveren we tussen de 26 machinelijnen die 24/7 draaien en elk 1.000 luiers per minuut uitspuwen. Twintig componenten per luier worden bij en in elkaar gebracht in één 100 meter lange productielijn: de absorptiekanalen, het afdekvlies, de elastieken, de zelfklevers en de wikkel.

Het zijn ook niet allemaal dezelfde producten. ‘Alleen al in de luiers heb je standaard zes verschillende maten en drie kwaliteiten, van basic over eco tot premium. Maar waar het echt complex wordt, is dat we ze maken voor de top 5 van supermarktketens in elk Europees land, de VS en Brazilië. Die tientallen klanten komen allemaal met hun eigen specifieke vereisten voor kwaliteit en verpakking. Kruis je al die parameters, dan kom je op 1.500 verschillende referenties die in deze fabriek worden gemaakt. En dat doen we in tien fabrieken over heel de wereld, in een tempo van 1 miljard luiers per maand.’

De plant in Tsjechië mag dan al de grootste zijn, het is zeker niet de enige. In de Amerikaanse staat North Carolina is nog maar net een tiende fabriek van 30 miljoen euro opengegaan - ‘ik wist dat Trump zou winnen en invoerheffingen zou opleggen’ - of Drylock is al nummer elf aan het bouwen in Brazilië - de derde in het land. Dit jaar zullen in de huidige tien fabrieken voor ongeveer 1,2 miljard euro hygiëneproducten voor baby’s, senioren en dames van de band gerold zijn. ‘Als de uitbreidingen die we nu realiseren, over enkele jaren op volle toeren draaien, zullen we uitkomen op een omzet van 1,5 miljard euro.’

Poppen

Van Malderen neemt ons mee naar het lab, waar een tiental paspoppen - baby’s en volwassenen - met luiers om liggen in een testopstelling. ‘We doen hier tests om het absorptievermogen, de droogtijd, de vloeistofdistributie, de sterkte en elasticiteit van een product na te gaan. Naast het almaar efficiënter produceren zit volgens Van Malderen in deze labs de andere reden waarom hij in iets meer dan tien jaar tijd dit miljardenbedrijf uit de grond stampte. ‘Innovatie, innovatie, innovatie! Producten die altijd betrouwbaarder, comfortabeler, discreter zijn: ik ben ervan bezeten’, zegt Van Malderen, die zelf vaak een van zijn producten draagt om zijn klanten te overtuigen van het draagcomfort en de discretie ervan. 

Of je dan nooit ‘uitgeïnnoveerd’ raakt in luiers? ‘Dat vroegen ze me tien jaar geleden ook al. Maar er is nog zoveel mogelijk. Ik kan geen details geven, maar het gaat niet alleen over absorptiecapaciteit, ook over comfort, in verpakkingen en zeker ook de reductie van de CO₂-impact, met composteerbare en recycleerbare luiers.'

Maar je kan ook te snel gaan en te innovatief zijn, legt Van Malderen uit wanneer we in de fabriek halt houden bij een grote rol papierpulp. Van Malderen wijst op de grote silo ernaast met een alternatieve chemische grondstof. ‘De heilige graal in onze business is om van houtpulp naar alternatieve absorbenten te evolueren. Dat is veel kostenefficiënter en dus rendabeler, en je kan er de luiers heel dun mee maken. Twaalf jaar geleden stond het idee van de pulploze luier al aan de oorsprong van Drylock. Het was een revolutie. Maar we waren te snel. Niemand wilde geloven dat het technisch kon. En een luier is nu eenmaal iets emotioneels: consumenten willen geen risico op lekken. We hebben de vijf machines om cellulosevrije luiers te maken - een zware investering - weer omgebouwd naar een alternatieve technologie om 'low fluff'-luiers te maken. Het was de moeilijkste beslissing van mijn leven.’

‘Vandaag komen we stilaan terug op dat startpunt. Luiers worden steeds dunner en performanter. Van 65 gram cellulose zijn we geëvolueerd naar 25 gram. Maar ik heb geleerd dat nieuwe consumententechnologie alleen kan doorbreken als ook de A-merken - Pampers en Huggies op kop - met hun enorme advertentiebudgetten daarvoor de weg bereiden.’

Ondernemerschap noemt Van Malderen als een tweede pijler waarop de rendabele groei van Drylock is gestoeld, terwijl zijn vroegere bedrijf Ontex kreunt onder de schulden, worstelt met krimpende marges en fabrieken moet sluiten. ‘Korte lijnen, snelle beslissingen. Dat is ook de reden waarom ik bij Ontex, dat gedomineerd werd door schuldhefboomdenken van private equity en nadien het kwartaaldenken van de beurs, ben weggegaan, vier jaar nadat ik het verkocht had. Bij Drylock zit ik één keer per kwartaal in elke fabriek samen met ons kernteam, en dan bespreken we alles. Zonder veel poespas, politics of gefilosofeer. Langer dan twee uur mag dat niet duren. En iedereen is verplicht om eerlijk zijn gedacht te zeggen. En als we er niet uitraken, gaan we de fabriek in, naar de machines. Vaak ligt daar de oplossing.’

Chinezen

Hoe ziet Van Malderen zijn bedrijf de komende vijf tot tien jaar verder ontwikkelen? ‘De bestaande footprint die we al hebben in Europa, Noord- en Zuid-Amerika verder uitbouwen. De ultieme droom is om in elk van die drie continenten telkens de drie productcategorieën te produceren.’ Voor fabrieken in België is er in die toekomstplannen geen plaats. ‘Als je onderneemt vanaf een wit blad, waarom zou je dan in België een fabriek zetten? We hebben hier in Tsjechië nul subsidies gekregen, maar voor de privétunnel onder de weg naar Polen waren de vergunningen razendsnel in orde. Dat zou in België nooit lukken.’

Van Malderen geeft toe dat Drylock het voor zijn groei vooral moeten hebben van marktaandeel inpikken bij andere spelers. ‘De wereldpopulatie groeit niet zo gigantisch. Maar de algemene tendens is wel dat huismerken steeds meer veld winnen tegenover de grote A-merken. Bij elke crisis, zoals nu de inflatiecrisis, proberen mensen het huismerk van hun supermarkt. Daar blijven ze vaak ook bij.’

In Azië heeft Van Malderen voorlopig geen plannen. ‘Dat is een heel andere wereld, met veel kleinere spelers, waar je moeilijk binnen raakt en met weinig respect voor patenten. De Chinezen worden wel een heuse bedreiging. Ze zijn nog niet op de Europese markt, maar ik vrees dat ze binnenkort heel goedkope luiers kunnen produceren. Kijk naar de auto-industrie. Ze krijgen subsidies en hun grondstoffen en energie zijn een pak goedkoper. Ik kan alleen maar hopen dat ze verplicht gaan worden om in Europa te produceren, zodat ze met dezelfde wapens moeten strijden. Het lot van onze industrie ligt dus in handen van wat de Europese politici gaan beslissen met de Clean Industrial Deal.’

Ecologische voetafdruk

Het is geen geheim dat luiers een zware ecologische voetafdruk hebben. ‘We kunnen composteerbare luiers maken. Technisch staat dat op punt. Maar in de meeste landen is het verboden om ze in de compostbak te gooien, terwijl de logistiek om ze op te halen nog in de kinderschoenen staat. In Frankrijk hebben we daar een goed draaiend proefproject lopen, in samenwerking met de containerparken, maar het gaat traag. Idem voor recycleerbare luiers: dat kan perfect. We kunnen alle componenten van een luier uit elkaar halen en als grondstof hergebruiken. Maar economisch is het totaal onrendabel.’

Van Malderen is net 58 geworden. Ziet hij zichzelf ooit nog iets uitbouwen in een totaal andere industrie dan de luiers? ‘Nee, absoluut niet. Ik ken ook niets anders. Ik zie ook nog zoveel mogelijkheden. En het is nog zo plezant. Tegenslagen horen daarbij, maar zolang je meer wint dan verliest, blijft het de moeite. Intussen zit mijn oudste zoon Jules (31) al tien jaar in het bedrijf, met ervaring in onze fabrieken in Rusland, de VS, Brazilië. Hij groeit ook nog. Het is fantastisch om met hem en het hele team samen te werken. En hij heeft dezelfde drive als ikzelf.’